«Më morën emrin, lirinë, familjen… por kurrë nuk arritën të më marrin ndjenjat.» 
Mbeta gjallë pas katër kampeve të përqendrimit. Më vulosën me një numër dhe më zhveshën nga gjithçka: librat, ëndrrat, madje edhe gruan time shtatzënë. Çdo ditë shihja dikë që shuante jetën. Disa hidheshin mbi telat e gjallë me rrymë… të tjerë thjesht dorëzoheshin. Edhe unë isha buzë greminës. Por atëherë kuptova: nëse nuk mund ta ndryshoja fatin tim, mund të ndryshoja qëndrimin tim ndaj tij. 
Një natë, duke u dridhur nga të ftohtit, e përfytyroja veten duke folur para studentëve në një universitet, duke treguar gjithçka që kisha kaluar. U kapa pas asaj pamjeje si pas një litari shpëtimi. Kjo ide — se edhe vuajtja mund të ketë një kuptim — ishte forca që më mbajti gjallë. Nuk mjaftonte vetëm të mbijetoja. Duhej të dija pse duhej të jetoja. 
Kur erdhi çlirimi, nuk gjeta asnjë njeri të familjes sime të gjallë. Të gjithë kishin humbur. Mund të isha thyer, por zgjodha të shkruaj. Kështu lindi libri T’i japësh kuptim jetës. Nuk e shkrova për famë. E shkrova që bota të mësonte se, edhe kur të marrin gjithçka, nëse ke një “pse”, gjithmonë do të gjesh një “si”. 
«Në jetë ka gjëra që s’i kontrollon dot. Por gjithmonë mund të kontrollosh se si i përgjigjesh. Dhe kjo… mund të të shpëtojë. Sepse edhe në ferr, ai që ka një qëllim, e mban gjallë shpresën.» 
— Viktor Frankl
— Viktor Frankl
