𝐍𝐣ë 𝐠𝐫𝐮𝐚 𝐪ë 𝐧𝐮𝐤 𝐤𝐚 𝐦𝐢𝐪, 𝐨𝐬𝐞 𝐪ë 𝐫𝐮𝐚𝐧 𝐫𝐫𝐞𝐭𝐡𝐢𝐧 𝐞 𝐬𝐚𝐣 𝐬𝐡𝐨𝐪ë𝐫𝐨𝐫 𝐭ë 𝐯𝐨𝐠ë𝐥 𝐞 𝐭ë 𝐧𝐠𝐮𝐬𝐡𝐭ë… 𝐧ë 𝐭ë 𝐯ë𝐫𝐭𝐞𝐭ë ë𝐬𝐡𝐭ë 𝐧𝐣ë 𝐠𝐫𝐮𝐚 𝐞 𝐟𝐨𝐫𝐭ë, 𝐞 𝐬𝐢𝐠𝐮𝐫𝐭, 𝐝𝐡𝐞 𝐞 𝐯𝐞𝐭ë𝐝𝐢𝐣𝐬𝐡𝐦𝐞 𝐝𝐞𝐫𝐢 𝐧ë 𝐩𝐚𝐥𝐜ë.
𝐒𝐞𝐩𝐬𝐞 𝐚𝐣𝐨 𝐞 𝐤𝐚 𝐤𝐮𝐩𝐭𝐮𝐚𝐫 𝐧𝐣ë 𝐭ë 𝐯ë𝐫𝐭𝐞𝐭ë 𝐭ë 𝐭𝐡𝐣𝐞𝐬𝐡𝐭ë 𝐞 𝐭ë 𝐧𝐝𝐫𝐢𝐭𝐬𝐡𝐦𝐞: 𝐜𝐢𝐥ë𝐬𝐢𝐚 𝐯𝐥𝐞𝐧 𝐬𝐡𝐮𝐦ë𝐟𝐢𝐬𝐡 𝐦ë 𝐭𝐞𝐩ë𝐫 𝐬𝐞 𝐬𝐚𝐬𝐢𝐚.
Ajo nuk ka nevojë për turma që ta bëjnë të ndihet e rëndësishme.
Forca e saj nuk lind nga duartrokitjet e botës, por nga një dritë e qetë që e mbart brenda vetes.
Nuk e druhet vetmisë, sepse e njeh mirë esencën e shpirtit të saj.
Ka mësuar të zgjedhë me kujdes se ku ta derdhë energjinë, dhe kë t’i lejojë të prekë jetën e saj.
Ka parë buzëqeshje të rreme, “miqësi” të interesuara, drama boshe e thashetheme të kota… dhe ka zgjedhur t’i lërë pas.
Ajo ka zgjedhur paqen, heshtjen – dhe aty ka gjetur lumturinë e vërtetë.
Nuk i duhet shoqëri për t’u ndier e plotë: ajo di të gëzojë praninë e vet.
E di që miqtë e vërtetë janë të rrallë, dhe se një ose dy shpirtra besnikë vlejnë më shumë se qindra fytyra sipërfaqësore.
Rrethi i saj është i vogël, por i shenjtë: çdo njeri aty ka fituar vendin me besnikëri e me kohë.
Ajo nuk harxhon kohë e fuqi në marrëdhënie toksike, sepse e di:
koha është thesari më i çmuar i njeriut.
Është një grua që e di çfarë kërkon nga jeta – dhe nuk kënaqet me më pak.
Prandaj, nëse ndonjëherë takon një grua që ka pak miq ose një rreth të ngushtë, mos e gjyko.
Mos e nënvlerëso.
Ajo është e qetë, e plotë, e vetmjaftueshme.
Ka dëshmuar tashmë gjithçka para vetes.
Nuk kërkon miratim – sepse e njeh në mënyrë të përsosur vlerën e saj.
