Ai ishte vetëm 14 vjeç kur e ulën në karrigen elektrike.
Quhej George Stinney Jr.
Një djalë i ri afro-amerikan, i dobët, me një Bibël në duar…
dhe me një pafajësi që sistemi nuk deshi kurrë ta dëgjonte. 
George u akuzua për vrasjen e dy vajzave të bardha në vitin 1944.
Gjyqi zgjati vetëm 2 orë.
Vendimi: dënim me vdekje.
Juria: tërësisht e bardhë.
Këshillimi: vetëm 10 minuta.
Prindërit e tij nuk u lejuan të ishin të pranishëm.
Pas gjyqit, ata u dëbuan nga qyteti.
George kaloi 81 ditë i izoluar, pa parë askënd.
Pa avokat. Pa përqafim. Pa drejtësi.
Ditën e ekzekutimit, ai peshonte vetëm 40 kilogramë.
Helmeta e karriges elektrike ishte shumë e madhe për kokën e tij.
I dërguan 5 380 volt në tru.
Ai vdiq i vetëm,
me Biblën në duar,
duke shpallur pafajësinë… deri në fund.
70 vite më vonë, një gjykatës pranoi të vërtetën:
George ishte i pafajshëm.
Arma e krimit peshonte mbi 19 kilogramë.
Ai nuk do të kishte mundur as ta ngrinte.
Por ishte tepër vonë.
Shumë vonë.
Stephen King u frymëzua nga kjo tmerrësi e vërtetë për të shkruar “Vija e gjelbër”.
Sepse kjo nuk ishte trillim.
Ishte racizëm. Ishte braktisje.
Një nga padrejtësitë më mizore të historisë.
Sot, ne nuk e harrojmë George-in.
Sepse historia e tij ende bërtet, atje ku drejtësia nuk është e njëjtë për të gjithë.
U prehtë në paqe shpirti i tij i pafajshëm. 
