Për zemrën time mjafton gjoksi yt,
për lirinë tënde mjaftojne krahët e mi.
Prej gojës sime, në qiell do të mbërrijë
çka t’ish përgjumur në shpirt edhe përmbi.
Se te ti mbetet iluzioni i çdo dite.
Mbi lule bie si vesa në lëndinë.
Rrëmon ti horizontin me mungesën tënde.
Përjetësisht si dallga merr arratinë.
Kam thënë se kendoje erës
si pisha a direke anijesh.
Si ta ti je e lartë dhe e heshtur.
Si udhëtim trishtohesh krejt papritur.
Mikpritëse je, si udhë e vjetër.
Te ti jetojnë jehona e zëra të përmalluar.
U zgjova e ndonjëherë migrojnë e arratisen
prej shpirtit tënd dhe zogjtë gjumë-kapluar.
Pablo neruda..
Jeto I Lumtur
