Pas 25 vitesh, babai u shfaq në dasmën e vajzës së tij – donin ta largonin… Por një çast më vonë, të gjithë shpërthyen në lot.
Dasma ishte luksoze, por intime – ashtu siç kishte ëndërruar gjithmonë Marina. Shirita të bardhë, një aromë e lehtë livandoje në ajër, miq dhe të afërm .
I vetmi që mungonte… ishte babai i saj. Ajo nuk e kishte parë atë për njëzet e pesë vjet, që nga ajo natë kur ai u largua pa i thënë asnjë fjalë , duke e lënë atë në moshën pesëvjeçare vetëm me nënën.
Familja nuk foli kurrë për të. As gjyshja e saj nuk e përmendi. “Babai yt nuk ekziston,” I thoshte nëna e saj me vendosmëri.
Marina, me kalimin e kohës, pothuajse e besoi.
Gjatë vallëzimit të parë, një burrë i gjatë me flokë gri, u shfaq në derë.
Ai dukej i humbur, sikur nuk guxonte të hynte brenda. Në dorë mbante një foto të vjetër, të zverdhur –
Marina,ishte me fustan të bardhë dhe floket gjysem te kapur. Sytë e tij e kërkonin.
— … a është ai? — pëshpëriti dikush.
— Largojeni, — tha nëna e vendosur, duke u zbehur.
Burri i Marinës, Andrea, iu afrua me qetësi, por me vendosmëri.
— Më vjen keq, ju nuk mund të rrini këtu.
— Unë… jam babai i Marinës.
Dua vetëm ta shoh…… të paktën më lejoni ti them vetëm një fjalë.
— Është tepër vonë, — u përgjigj Andrea. — Ajo është njëzet e pesë vjeçe tashme.
— Nuk erdha për te kerkuar te falur.
Doja vetëm ta shihja… solla këtë foto qe e mbaj cdo ditë me vete.
Burri i zgjati dorën me foton, por askush nuk e mori.
Të ftuarit filluan të murmurisnin, nëna kthehu kurrizin .
— Largohu, — tha gjyshja ashpër. — E humbe vendin tënd në jetën e Marinës shumë kohë më parë.
Ai pohoi me kokë, buzët iu shtrënguan.
Bëri një hap prapa, pastaj një tjetër.
U kthye ne drejtim te daljes. Hapat e tij ishin të rëndë, sikur të mos mbanin një trup, por një turp ,një faj.
Dhe pastaj, një zë i butë u degjua:
— Babi?
Një heshtje e plotë ra, si një batanije e trashë. Të gjithë u kthyen. Marina ishte aty, nën harkun e luleve, e zbehtë, me buzët që i dridheshin.
— Vërtet je ti?
Ai ngriu. Sytë iu mbushën me lot.
— Më fal…
Marina u afrua ngadalë ,pa fryme……
Pse tani? — pëshpëriti ajo.
Më trego foton.
Ai ja dha foton, duke u dridhur.
Marina e mori midis gishtave ,e njohu menjëherë. Ishte ajo, atë ditë në park.
Ai e kishte mbajtur me vete, gjatë gjithë atyre viteve.
Pse tani ?….perseriti
— Sepse kisha frikë. Sepse bëra shumë gabime. Por sot… nuk mund të mos isha ketu.
Nuk kërkoj asgjë. Vetëm… faleminderit që je bëre kaq e bukur. Kaq e fortë.
Lotët i mbushën sytë. Rrëshqitën në heshtje.
Dhe pastaj ndodhi diçka që askush nuk e priste. Ajo e përqafoi.
Një përqafim i pasigurt, dridhës, por i vërtetë.
Nëna e saj shpërtheu në lot. Andrea gjithashtu uli shikimin. Të ftuarit heshtën.
Nuk e di nëse mund t’ju fal, — tha Marina. — Por sot… nuk dua urrejtje në zemrën time.
Dhe kështu, në mes të asaj dite të përsosur, midis buzëqeshjeve dhe plagëve, lindi një fillim.
Jo një fund i lumtur, por ndoshta, një hap i parë per një fillim te ri.
