T’i rritësh vetëm fëmijët nuk është për të dobëtit… është forca e luftëtareve.
Nuk ishte ky plani yt.
Nuk ishte ky ëndrra jote.
Asnjëherë nuk e kishe menduar të ishe nënë dhe baba njëkohësisht, të zgjoheshe çdo mëngjes pa mbështetje, të flije me shqetësime, dhe ndonjëherë të ndiheshe gati të rrëzoheshe.
E megjithatë… ja ku je. Dhe çdo ditë, ngrihesh sërish.
Ngrihesh me një shpirt të lodhur, por me krahë plot dashuri.
Me xhepa ndonjëherë bosh, por me një zemër të mbushur me përkushtim.
Të rritësh vetëm fëmijë, do të thotë të ecësh përpara pavarësisht frikës, me një guxim që nuk shihet.
Do të thotë të fshish lotët para se ata t’i shohin, edhe kur zemra jote thyhet.
Do të thotë të dyshosh mijëra herë… por të zgjedhësh besimin për të vazhduar.
Të japësh dhjetëfishin, që atyre të mos u mungojë asgjë.
Të jesh nënë, baba, strehë, këshillë, butësi dhe forcë. Të gjitha në një person të vetëm.
Edhe kur ndihesh e rraskapitur, e pamjaftueshme, e padukshme… ata, fëmijët e tu, të shohin ndryshe.
Sikur të mund të shihje dritën në sytë e tyre, do ta kuptoje se për ta, ti je gjithçka.
Ti je shtëpia e tyre.
Ti je shembulli i tyre.
Ti je luftëtarja e tyre.
Ti je personi i tyre i preferuar.
Nuk je vetëm.
Zoti sheh çdo sakrificë të heshtur.
Zoti mbledh çdo lot mbi jastëkun tënd.
Edhe nëse bota nuk të duartroket, Ai kurrë nuk do të të braktisë.
Prandaj vazhdo të ecësh, grua e guximshme.
Edhe nëse rruga duket e pafund, edhe nëse zemra është e rënduar dhe askush nuk duket se e vëren… fëmijët e tu, po.
Dashuria që u jep sot do të bëhet rrënja më e fortë e së ardhmes së tyre.
Sepse të rritësh vetëm fëmijët nuk është as gabim, as turp.
Është një akt dashurie, force dhe besimi që shumë pak mund ta bartin.
Dhe një ditë, kur të rriten, ata do ta kuptojnë.
Do të të përqafojnë fort dhe do të thonë:
“Faleminderit që nuk u dorëzove. Faleminderit që ishe gjithçka për ne.”
Të rritësh vetëm fëmijët nuk është për të dobëtit.
Është për luftëtaret. Dhe ti je një prej tyre.
