““Mami më tha të prisja në stol… Nuk e pashë më për shumë vite me radhë.”
Unë quhem Nicolás dhe u rrita në një familje që, nga jashtë, dukej krejt normale, e mbushur me dashuri. Nëna ime, Elena, dhe babai im, Raúl, dukeshin të pandashëm. Babai punonte si mbikëqyrës në një fabrikë në fshatin tonë të vogël Santa Clara, ndërsa nëna kujdesej për mua në shtëpi. Isha fëmija i saj i vetëm dhe, në atë moshë të pafajshme, besoja se asgjë nuk do të ndryshonte kurrë.
Por një ditë, gjithçka u shemb si një kështjellë prej letrash. Babai humbi punën. Nuk e kuptoja mirë çfarë do të thoshte kjo, por e pashë se si u ndryshua: u bë i heshtur, i mbyllur, sikur një re e zezë e kishte mbuluar. Gjeti shpejt një punë tjetër, por paratë zhdukeshin si uji në shkretëtirë. Netëve, shtëpia mbushej me britmat e nënës, me përplasjen e pjatave gjatë zënkave të tyre. Zërat e tyre përplaseshin me muret e apartamentit tonë të vogël, ndërsa unë fshihesha nën batanije, duke u dridhur e duke lutur që kaosi të merrte fund.
Pastaj erdhi dita që e shkatërroi botën time. Babai zbuloi se mamaja shihte fshehurazi një tjetër burrë. Ishte skenë makthi: britma, të qara të çjerrshme, dhe zhurma e derës që u përplas fort kur babai iku. Na braktisi, mua dhe nënën, duke lënë pas vetëm heshtje dhe një boshllëk që më copëtonte zemrën. Më mungonte aq shumë, sa më dukej sikur gjoksi do të më shpërthente. I lutesha mamasë të më linte të shkoja tek ai, por ajo shpërthente në zemërim:
« E gjitha është faji i tij, Nicolás! Ai na tradhtoi, është një i mjerë! »
Fjalët e saj më therën si thika, por zemra ime nuk pushonte së kërkuari babain.
Një mëngjes, mamaja erdhi me një buzëqeshje që dukej sikur vinte nga një kohë e largët.
« Përgatit gjërat, vogëlush, do të shkojmë në det! » më tha.
Shpirti më ndriçoi – deti! Ishte një ëndërr e bërë realitet. Ajo mbushte një valixhe të vjetër e të grisur. Doja të merrja kamionët e mi të vegjël, por ajo më ndaloi:
« Atje do të të blej lodra të reja, shumë më të bukura. »
Besova tek ajo – ishte nëna ime, streha ime.
Shkuam në stacionin e autobusëve. Ajo bleu biletat dhe tha se kishim kohë para nisjes, ndaj do të ndaleshim diku. Hipëm në një autobus të vjetër që gjëmonte në çdo gropë rruge. Unë shihja nga dritarja, duke ëndërruar dallgët, kështjellat prej rëre që do të ndërtoja. Së fundi, autobusi ndaloi para një shtëpie të vjetër, me bojë të zhveshur. Mamaja më vuri të ulesha në një stol jashtë:
« Rri këtu, Nicolás, do të të marr një akullore. Më prit dhe mos u largo. »
Unë u ula në stolin prej druri të ftohtë dhe prita. Një orë kaloi, pastaj një tjetër. Mamaja nuk u kthye. Dielli nisi të perëndonte, era u bë therëse, dhe një frikë e thellë më shtrëngoi zemrën. I shihja dritaret e shtëpive të tjera që ndizeshin, duke shpresuar të shfaqej hija e saj me akulloren në dorë. Por ajo nuk erdhi.
Mbrëmja ra si një perde e rëndë, dhe unë, një fëmijë i pafuqishëm, mbeta vetëm në errësirë. Lotët më digjnin faqet. E thërrisja me zë të lartë, por zëri më humbiste në boshllëk. I rraskapitur nga frika dhe i ftohti, u shtrëngova mbi stol dhe fjeta.
Kur u zgjova, nuk isha më në rrugë. Ishte një shtrat i ngrohtë. Dhoma më dukej e panjohur. Për një çast, mendova se mamaja ishte kthyer dhe më kishte marrë.
« Mami! » bërtita.
Por dera u hap, dhe aty hyri… babai. Pas tij, një grua që nuk e njihja. U ngrita menjëherë, zemra më rrihte fort:
« Babi! Ku është mami? Ajo shkoi të më sillte një akullore dhe nuk u kthye! Çfarë ndodhi? »
Babai u ul pranë meje, fytyra e tij e ashpër, pothuajse e pamëshirshme. Më kapi dorën dhe më tha fjalë që më përvëlojnë ende shpirtin:
« Nicolás, mami të ka braktisur. Ajo iku dhe nuk do të kthehet më. »
Sikur toka u hap nën këmbët e mia. Nuk mund ta besoja. Të më braktiste? Nënat nuk e bëjnë këtë! Qava me dënesë, bërtita se ishte gënjeshtër, se më kishte premtuar detin. Por babai më shtrëngoi fort dhe përsëriti:
« Nuk do të kthehet, bir. »
Ishte një e vërtetë mizore. Ai nuk u përpoq ta zbutte.
Vitet kaluan. Babai dhe unë u shpërngulëm në Villaesperanza. Gruaja që ishte me të quhej Valeria. Ishte e mirë, edhe pse në fillim e refuzova. Me kohë, fillova ta quaj nënë – jo ajo që më kishte braktisur, por një nënë e vërtetë, që kujdesej për mua. Lindi vëllai im i vogël, Diego, dhe për herë të parë ndjeva se kisha një familje – një shtëpi të ngrohtë, pa britma e pa lamtumira.
Kur u rrita, babai më tregoi më shumë. Nëna ime e kishte telefonuar atë mëngjes pasi më kishte lënë në stol. I kishte thënë ku isha dhe më pas kishte mbyllur telefonin. Humbiste të drejtën e saj si nënë. Nuk mora më vesh se ku kishte shkuar. Jeta vazhdoi: u shpërngulëm në një shtëpi më të madhe, unë ndoqa shkollën, mbarova universitetin me rezultate të shkëlqyera dhe gjeta një punë të mirë. Me kohë, paga ime u rrit dhe vendosa të jetoja më vete. Babai dhe Valeria më ndihmuan të blija një apartament të vogël në qendër të Villaesperanza-s.
