«Nuk e di se ku do të shkosh të jetosh! Ky është apartamenti im!» bërtiti vjehrra, por nusja arriti ta vendosë në vendin e saj.
Mbrëmja po binte ngadalë mbi Shën Petersburg, duke mbështjellë rrugët me një muzg të butë. Në një apartament me tre dhoma në periferi të qytetit, Alla Petrovna po inspektonte kuzhinën me sy kritikë, duke kaluar gishtin mbi sobën sapo të pastruar. Fytyra e saj u ngrinë sikur të kishte zbuluar diçka të pakëndshme.
«Sveta, si mund të sillesh kështu?» – zëri i saj mbante një ton të qartë zhgënjimi. – «Të kam mësuar që soba duhet pastruar menjëherë pas gatimit, jo kur gjithçka është ngjitur tashmë!»
Svetlana, nusja e saj, ishte pranë lavamanit dhe po lante pjatat e darkës. Supet iu tendosën dukshëm, por vazhdoi të punonte me metodë, duke u përpjekur të mos tregonte acarimin.
«Alla Petrovna, kam qenë në punë gjithë ditën», u përgjigj me qetësi. «Pastaj mora Misha-n nga kopshti, përgatita darkën… tani po i laj gjithçka.»
«Pikërisht!» shpërtheu vjehrra. «Si mund të mbështetem tek ti? Mendon se për mua është e lehtë të shoh gjithçka duke shkuar keq? Po të mësoj për të mirën tënde.»
Svetlana mori frymë thellë, duke u përpjekur të qetësohej. Ishte java e tretë radhazi pa ditë pushimi në punë, me raporte të pafundme, ankesa nga shefi dhe, në shtëpi, kritika të vazhdueshme nga vjehrra. Durimi i saj po mbushej pikë pas pike, gati të derdhej.
Alla Petrovna vazhdoi:
«Në kohën time, i menaxhonim të dyja – edhe punën edhe shtëpinë. Dhe tani? Shiko këtu, edhe perdet e kuzhinës nuk janë ndërruar prej një jave. Do t’i ndërronim vetë, por e di që kam tensionin…»
«E di, Alla Petrovna», ndjeu diçka që i lëvizi brenda Svetlanës. «E përmend shpesh, sidomos kur bëhet fjalë për punët e shtëpisë.»
«Po ti çfarë kujton se je?» ngriti zërin vjehrra. «Të kam lejuar të jetosh këtu. Pa mua, ku do të ishe tani?»
Në atë çast, Andrey, burri i Svetlanës, hyri në kuzhinë. Dukej i lodhur pas punës, por menjëherë u bë i vëmendshëm kur dëgjoi tonin e zërave.
«Çfarë po ndodh?» pyeti, duke parë nga e ëma tek e shoqja.
«Asgjë e veçantë», u përgjigj Svetlana me ton të qetë. «Nëna jote mendon që nuk mbaj mirë shtëpinë.»
«Mos më keqkupto!» ndërhyri me zemërim Alla Petrovna. «Thjesht dua që gjithçka të jetë perfekte. A është keq të kërkoj më të mirën?»
Andrey fërkoi rrënjën e hundës i lodhur.
«Mami, Sveta ka punuar gjithë ditën…»
«E çfarë pastaj?» e ndërpreu e ëma. «Edhe unë kam punuar gjithë jetën! Por gjithmonë e kam mbajtur gjithçka në rregull!»
Svetlana përplasi pjatën e fundit afër tharëses. Duart i dridheshin.
«E di çfarë, Alla Petrovna?» filloi ajo me një ton të qetë, por të prerë. «Nuk e përballoj dot më. Çdo ditë, çfarëdo që të bëj, ti gjithmonë gjen diçka për të kritikuar. Gatuaj – nuk të pëlqen si. Pastroj – thua që nuk është mjaftueshëm. Laj rrobat – ankohesh si i var.»
«Sveta…» Andrey tentoi të ndërhynte, por gruaja e tij nuk e dëgjoi më.
«Jo, do ta them!» vazhdoi ajo. «Thua që më mëson, por nuk është e vërtetë. Thjesht nuk e pranon që këtu ka dikë tjetër përveç teje. Nuk po mëson – po kritikon vazhdimisht! Dhe e di çfarë? Jam lodhur së ndjeri si shërbëtore në këtë apartament!»
Fytyra e Alla Petrovna-s zbehu. E shikoi nusen si të ishte hera e parë që e shihte.
«Ky është apartamenti im», tha me një zë të ulët, por të fortë. «Dhe nëse nuk të pëlqen, nuk e di ku do të shkosh të jetosh.»
Me ato fjalë u kthye, mbajti kokën lart me krenari dhe hyri në dhomën e saj. Dera u mbyll me një zhurmë të rëndë.
Ra një heshtje e rëndë. Svetlana u ul mbi stol, duke kuptuar çfarë kishte ndodhur. Andrey qëndronte në vend, i hutuar.
«E kupton çfarë bëre?» tha më në fund ai. «Nuk duhej t’i flisje ashtu.»
«Dhe si duhej të flisja?» – sytë e Svetlanës u mbushën me lot. «Ta duroja në heshtje? Ajo nuk do të jetë kurrë e kënaqur, Andrey. Kurrë.»
«Është nëna ime, Sveta. Dhe ky është apartamenti i saj.»
«Po? Duhet të pranoj çdo poshtërim për këtë arsye?»
Andrey psherëtiu thellë dhe doli nga kuzhina, duke e lënë Svetlanën vetëm me mendimet dhe lotët e pathënë.
Disa ditë më vonë, një mëngjes i zakonshëm u kthye në një kapitull të ri.
Pas kthimit nga Moska, gjithçka kishte ndryshuar ndjeshëm në marrëdhëniet familjare. Svetlana, Andrey dhe Alla Petrovna nuk ishin më thjesht bashkëjetues të detyruar. Tani ishin një familje që mësonte të jetonte me respekt dhe mirëkuptim.
Nuk ishte gjithmonë e lehtë. Kishte momente kur Alla Petrovna nuk përmbahej dhe hidhte ndonjë koment të mprehtë. Por tani, për herë të parë, pas kritikave vinte edhe reflektimi – dhe herë pas here, ndonjë falje e butë.
Svetlana e ndjente veten më e lirë, më e dëgjuar, dhe më e vlerësuar. Ajo nuk ishte më “nusja që s’la mirë sobën”, por pjesë e rëndësishme e një familjeje që po mësonte të bashkëjetonte me dashuri.
Një mbrëmje, ndërsa Misha flinte, dhe Andrey lexonte një libër, Svetlana ndezi një qiri në dritaren e kuzhinës dhe vështroi rrugët e San Petersburgut të mbuluara nga nata.
Andrey u afrua dhe i hodhi një batanije mbi supe.
«Po mendon?»
Ajo buzëqeshi lehtë. «Po. Mendova sa shumë ndryshoi gjithçka. Nga një shtëpi ku ndihesha e huaj, në një vend që më duket vërtet shtëpi.»
Ai i shtrëngoi dorën. «Sepse ti kishe guximin të flisje. Dhe durimin të prisje. Ndonjëherë, edhe dashuria kërkon një luftë të vogël për t’u fituar.»
Jashtë, bora kishte filluar të binte lehtë, duke mbuluar qytetin me qetësi. Brenda, në atë apartament të thjeshtë, një familje kishte mësuar të jetonte si një e tërë.
