Një burrë punonte çdo ditë në një fabrikë peshqish të ngrirë.
Një mbrëmje, teksa po mbaronte turnin, hyri në dhomën e ftohtë. Papritur, dera u mbyll pas tij.
Ai thirri me gjithë forcën e zërit, por askush nuk e dëgjoi – të gjithë kishin ikur.
Ishte i bllokuar, i dënuar të shuante jetën në akullin e heshtur.
Orët kalonin, shpresa po shuhej… derisa befas dera u hap.
Ishte roja i fabrikës, që i shpëtoi jetën.
I habitur, drejtori e pyeti rojën:
— Si e dite që dikush ndodhej aty brenda?
Roja buzëqeshi dhe tha:
— Çdo ditë, ky njeri është i vetmi që më përshëndet me një buzëqeshje dhe më pyet si jam.
Sonte, kur po mbyllja portën, më mungoi zëri i tij.
Atëherë kuptova se diçka nuk shkonte… dhe shkova ta kërkoja.
Një fjalë e mirë, një përshëndetje e thjeshtë, një buzëqeshje e sinqertë…
Mund të mos kushtojnë asgjë, por vlejnë më shumë se ç’mund të imagjinojmë.
Ato ngrohin zemra, lënë gjurmë… dhe ndonjëherë, shpëtojnë jetë.
