Një burrë i moshuar takon një të ri, i cili e pyet:
– Më mban mend?
Plaku thotë:
– Jo.
I riu i thotë:
– Unë isha studenti yt.
Profesori e pyet:
– Oh, vërtet? Dhe çfarë bën tani?
I riu përgjigjet:
– Unë jam mësues.
Plaku thotë:
– Oh, sa bukur, si unë?
I riu thotë:
– Po. Në fakt, u bëra mësues sepse ti më frymëzove të jem si ti.
Plaku, i kuriozuar, i kërkon të riut:
– Më trego pse.
Dhe i riu fillon historinë:
– Një ditë, një shoku im, gjithashtu student, erdhi në shkollë me një orë të bukur e të re, dhe unë ia vodha.
– Pak më vonë, shoku im vuri re vjedhjen dhe menjëherë iu ankua mësuesit tonë, i cili ishe ti.
– Ti i the klasës: “Ora e shokut tuaj të klasës u vodh gjatë orës së mësimit sot. Kushdo që e mori, ju lutem ta kthejë.”
– Por unë nuk e ktheva, sepse më vinte turp.
– Atëherë ti mbylle derën dhe na the të gjithëve të ngriheshim në këmbë, sepse do të na kontrolloje xhepat një nga një.
– Por më parë, na the të mbyllnim sytë.
– Kështu vepruam. Ti kontrollove xhep pas xhepi, dhe kur arrite tek unë, gjete orën dhe e more.
– Pastaj vazhdove të kontrolloje xhepat e të gjithëve.
– Kur mbarove, the: “Hapni sytë. E gjeta orën.”
– Ti nuk më the kurrë asgjë dhe nuk e përmende më incidentin.
– Nuk e përmende kurrë personin që e vodhi.
– Atë ditë, ti më shpëtove përgjithmonë dinjitetin.
– Ishte dita më e turpshme e jetës sime.
– Ti nuk më the asnjë fjalë, nuk më qortove, nuk më bëre moral, por unë mora mesazhin qartë.
– Falë asaj, kuptova se kjo është ajo që duhet të bëjë një edukator i vërtetë.
I riu e pyet:
– A e mban mend këtë episod, Profesor?
Profesori përgjigjet:
– Mbaj mend situatën, orën e vjedhur, kontrollin e xhepave të të gjithëve…
– Por nuk të mbaja mend ty, sepse edhe unë i mbylla sytë ndërsa kërkoja.
– Ky është thelbi i mirësjelljes: nëse duhet të poshtërosh dikë për ta korrigjuar, atëherë nuk di si të mësosh.
