Ne kemi qenë një dashuri zemërthyese.
Një nga ato dashuritë që të lënë rrathë të errët për netët pa gjumë. Dhe gjithë ato paranojë që nuk i linim në jastëk në mëngjes.
Një nga ato dashuritë që të lanë pa frymë me puthje befasuese, dhe pa fjalë në një cep rruge duke u përpjekur të kuptosh rrëmujën e xhepave tanë ashtu si jeta.
Sytë tanë ishin të lodhur duke vëzhguar jetën, por jo edhe aq të lodhur duke na vëzhguar ne.
Po përpiqesha të kuptoja nëse më mungonte nga heshtja. Se herë ata flisnin, herë të tjera ishin thjesht një zhurmë e papritur sfondi. Por ishte një ndjenjë lumturie që nuk mund ta shpjegoj, si kur kujton një kujtim të lumtur dhe buzëqesh.
Ne kemi qenë asgjë dhe kemi qenë gjithçka.
Jam unë dhe je ti që ishe mbi gjithçka.
Ne kemi ndryshuar, ku e tashmja të kishte dhe e shkuara u bë tani.
Ditën përqafonim njëri-tjetrin dhe natën ndaheshim. Sikur mungesat na bënë më të pranishëm.
Mendoj për të gjitha premtimet.
Ato të tradhtuar dhe ato që unë tradhtova.
Unë jam ende aty ku më latë.
Në atë cep të rrugës me duart në xhepa duke rrëmuar jetën për të parë se gjithçka është ende në vendin e saj.
Sepse pranë teje është vendi im. Aty ku është e tashmja dhe e ardhmja tani.
Paolo Di Iorio
Jeto I Lumtur.al
