“Ti nuk je i mirëpritur këtu. Dhe nuk dua të të shoh më kurrë.”
Fjalët ranë si një thikë.
Asnjë shpjegim. Asnjë përmbajtje. Asnjë lot.
Vetëm një derë që u përplas me inat dhe një zë që nuk e kishte imagjinuar kurrë ta dëgjonte ashtu: zëri i nënës së tij.
Ishte 22 vjeç dhe mendoi se ishte thjesht një zënkë tjetër.
Një nga ato grindjet pa kuptim që gjithmonë mbyllen me: “Ik, po hajde prapë.”
Por jo këtë herë.
Këtë herë ajo ishte e vendosur.
Pa para.
Pa telefon.
As pa një çantë.
Vetëm me rrobat që kishte veshur dhe krenarinë e plagosur.
Stacioni i parë: një mik i vjetër.
Ai i të qeshurave, i netëve pa gjumë, i premtimeve “jemi bashkë për gjithçka”.
— Mund të kaloj te ti një natë? Më kanë nxjerrë nga shtëpia.
— Eh, vëlla… nëna ime nuk do mysafirë. Nesër jam i zënë… e kupton vetë, apo jo?
Po, e kuptoi.
Pastaj provoi me një tjetër.
— Jam pa strehë.
— Po çfarë do të bësh? Do të vish të jetosh këtu? Kjo s’është strehë, vëlla.
Po, edhe këtë e kuptoi.
Shpresa e fundit: e dashura.
Ajo që kishte betuar dashuri të përjetshme.
E përqafoi, lotët i rridhnin.
Një hap mbrapa, një zë i ulët:
— Prindërit e mi thanë jo… dhe unë… nuk mundem. Më vjen keq.
Dhe mbeti vetëm.
Më vetëm se kurrë.
Orë më vonë, ulur në një trotuar, duke parë qiellin, me stomakun bosh dhe zemrën e mbushur me inat e zhgënjim, kuptoi diçka:
Gjithmonë kishte qenë i rrethuar nga njerëz që e donin vetëm derisa kishte diçka për t’u dhënë.
Dhe pikërisht kur trishtimi po kthehej në zakon… ajo u shfaq. Nëna e tij.
— Hajde, kthehemi në shtëpi.
— Për çfarë? Që të më nxjerrësh prapë?
— Jo. Që të të bëj të kuptosh. Ngjitu.
Gjatë rrugës, asnjë fjalë.
Heshtja rëndonte më shumë se çdo bisedë.
Kur mbërritën, ajo e uli, e pa drejt në sy dhe pa hezituar i tha:
— Të përzura sepse kishe nevojë të hapje sytë.
Sepse ishe rrethuar nga njerëz të rremë, të vetëinteresuar e frikacakë. Dhe ti ishe i bindur se ata ishin familja jote.
— Nuk doja të ta mësoja me fjalë. Duhej ta ndjeje vetë. Duhej të rrëzoheshe, të shihje kush përkulet të të ngrejë… dhe kush të shkel.
Ai u rrëzua.
Dhe mes lotëve, ajo e përqafoi si kur ishte fëmijë.
Pa gjykim. Pa “ta thashë”.
Vetëm me dashuri.
Dhe ai kuptoi.
Kuptoi se ndonjëherë, ata që të duan vërtet, nuk të mbrojnë… të tundin fort.
Të lënë të biesh, që të shohësh me sytë e tu atë që nuk doje ta pranoje.
Sepse jeta të mëson: kur ke, të gjithë të festojnë. Por kur nuk ke më asgjë… zbulon kush të mbështet vërtet.
