Babi, nuk mund ta duroj më…”
Një vajzë iu ankua të atit se sa e rëndë ishte bërë jeta.
Ishte lodhur duke luftuar. Sa herë që arrinte të kapërcente një pengesë, një tjetër shfaqej menjëherë.
Ndihej e mbingarkuar, sikur gjithçka po shembej përreth saj.
I ati, një kuzhinier profesionist, e dëgjoi në heshtje.
Ai nuk tha asgjë.
Pastaj e mori për dore dhe e çoi në kuzhinën e restorantit ku punonte.
Atje, ai vendosi tre tenxhere me ujë në sobë.
Në njërën, vendosi karrota.
Në të dytën, vezë.
Dhe në të tretën, kokrra kafeje.
E bija e pa e hutuar duke mos kuptuar se çfarë po përpiqej t’i mësonte.
Pas rreth njëzet minutash, i ati e fiku sobën.
Nxori karotat dhe i vendosi në një pjatë.
Bëri të njëjtën gjë me vezët.
Dhe së fundmi, e derdhi kafenë aromatike në një filxhan.
Pastaj u kthye nga ajo dhe i tha butësisht:
— Afrohu, bija ime.
Ajo u afrua.
— Preki karotat.
Ajo i preku: ishin të buta, u thyen me gisht.
— Tani thyej një vezë.
Ajo e bëri: pjesa e brendshme ishte bërë e fortë.
— Tani shijoni kafenë.
Ajo e ngriti filxhanin në buzë, mbylli sytë. Buzëqeshi.
I ati e pa me butësi dhe tha:
— Të tre këta elementë u përballën me të njëjtën sfidë: ujin e valë.
Por secili reagoi ndryshe.
Karrota, e cila fillimisht ishte e fortë dhe e ngurtë, u bë e butë dhe e brishtë.
Veza, e cila ishte e brishtë brenda, u ngurtësua, duke ndërtuar një guaskë.
Po kafeja? Kafeja jo vetëm që rezistoi, por ajo e transformoi vetë ujin.
Pastaj e pa në sy dhe e pyeti:
—Po ti, bija ime? Kur jeta të vë në provë… si reagon ti?
A bëhesh e butë duke u dorëzuar si një karotë?
A mbyllesh në vetvete dhe ngurtësohesh brenda si një vezë?
Apo je si kafeja, e cila merr dhimbjen dhe e transformon atë në diçka të mirë?
Sepse jeta nuk ka të bëjë me shmangien e ujit valë.
Jeta ka të bëjë me vendosjen se në çfarë do të trasformohesh kur hyn në të.
Dhe kjo, bija ime, varet tërësisht nga ti.
