𝐒𝐚 𝐦ë 𝐬𝐡𝐮𝐦ë 𝐪ë 𝐧𝐣ë 𝐠𝐫𝐮𝐚 𝐩𝐚𝐠𝐮𝐚𝐧 𝐯𝐞𝐭ë 𝐟𝐚𝐭𝐮𝐫𝐚𝐭 𝐞 𝐬𝐚𝐣, 𝐚𝐪 𝐦ë 𝐩𝐚𝐤 𝐛𝐮𝐫𝐫𝐚𝐭 𝐢 𝐝𝐮𝐤𝐞𝐧 𝐭ë𝐫𝐡𝐞𝐪ë𝐬.
Jo pse ajo ka hequr dorë nga dashuria.
Jo pse është “shumë e pavarur”.
çdo faturë e gazit,
e dritave,
çdo këst i makinës,
çdo shportë pazari,
çdo e papritur që jeta i hedh përpara…
i kujton se ajo e mban gjithçka mbi supe, e vetme.
Ajo e di se mbijetesa nuk pret askënd.
Se forca nuk pyet për leje.
Se autonomia nuk qe një luks i zgjedhur
– por një detyrim,
një realitet që e përqafoi,
dashur ose jo.
Prandaj, kur një burrë hyn në jetën e saj duke folur për dashuri, por pa sjellë partneritet të vërtetë,
pa angazhim,
pa drejtim,
pa ndarje të peshës… ai nuk duket më si bekim, por si barrë.
Një përgjegjësi e re.
Një humbje energjie që ajo tashmë mezi e përballon.
𝐄 𝐯ë𝐫𝐭𝐞𝐭𝐚 𝐪ë 𝐩𝐚𝐤 𝐤𝐮𝐬𝐡 𝐠𝐮𝐱𝐨𝐧 𝐭ë 𝐭𝐡𝐨𝐭ë ë𝐬𝐡𝐭ë 𝐤𝐣𝐨:
Një dashuri pa përpjekje shndërrohet në lodhje.
Një përkëdhelje pa mbështetje është fjalë bosh.
Dhe një burrë që do vetëm përfitimet e pranisë së saj pa i sjellë asgjë jetës së saj… bëhet peshë e vdekur.
Një grua që ka përballuar gjithçka e vetme nuk është e hidhur.
Ajo është e lodhur.
E rraskapitur nga barra e të gjithave, ndërsa i kërkohet të buzëqeshë, të japë, të shërbejë, të nënshtrohet.
E lodhur nga këshillat “lëre burrin të udhëheqë”, kur ata që shfaqen nuk dinë as vetë ku po shkojnë.
E lodhur nga kritikat kur kërkon stabilitet, qëndrueshmëri, mbrojtje, siguri — sikur të ishin tepër për t’u kërkuar.
Sa më shumë ajo bën vetë, aq më pak e impresionojnë gjërat minimale.
“Ti më mungon” nuk paguan faturën e dritave.
“Ça po bën?” nuk shlyen huatë e saj.
“Do vij të të shoh” nuk ia lehtëson presionin e përditshëm.
Fjalë të bukura pa vepra,
pa përkushtim,
pa qëllim të vërtetë… bien bosh përpara një gruaje që tashmë ka mësuar të qëndrojë më këmbë e vetme.
Dhe jo, ajo nuk kërkon një burrë që ta shpëtojë.
Por as nuk do të pranojë një burrë që vetëm merr.
Që do trupin, kohën, energjinë e saj… pa sjellë gjë tjetër veç “vibes”.
Që e përdor pavarësinë e saj si justifikim për dembeli.
Që e ngatërron forcën e saj me tolerancë për një dashuri të çalë.
Sa më shumë e kupton se ia del vetë, aq më qartë e sheh:
ajo nuk ka nevojë për një burrë që i vështirëson jetën.
Nuk ka dëshirë të “edukojë” një të rritur çfarë do të thotë partneritet.
Nuk ka kohë të shpjegojë se të jesh aty nuk do të thotë të shfaqesh vetëm kur të leverdis.
Ajo nuk është “shumë e pavarur”.
As “shumë burrërore”.
As “shumë e vështirë për t’u dashur”.
Ajo thjesht refuzon të lidhet me një marrëdhënie që peshon më shumë se ç’e lehtëson.
Prandaj, nëse do të jesh pjesë e jetës së saj, mos u mjafto me fjalë se ç’është “të jesh burrë”.
Ji burrë.
Sill paqe.
Sill siguri.
Sill qëndrueshmëri.
Sill drejtim.
Sill diçka që ia zbut jetën, jo që ia rëndon.
Sepse nëse ajo tashmë paguan gjithçka, bën gjithçka, përballon gjithçka… çfarë ke ti për të ofruar?
Dhe nëse përgjigjja është “asgjë”?
Mos u çudit kur ajo nuk përgjigjet më.
Kur nuk të hap më derën.
Kur pushon së shtiruri sikur ka nevojë për ty vetëm për të mos qenë vetëm.
Një grua që ka mësuar të mbijetojë pa ndihmë nuk do një peshë shtesë.
Ajo do një partner. Një bashkëlojtar.
Një burrë praninë e të cilit jeta e saj e ndien më të butë.
𝐒𝐞𝐩𝐬𝐞 𝐬𝐚 𝐦ë 𝐬𝐡𝐮𝐦ë 𝐚𝐣𝐨 𝐢𝐚 𝐝𝐞𝐥 𝐦𝐛𝐚𝐧ë 𝐯𝐞𝐭ë,
𝐚𝐪 𝐦ë 𝐪𝐚𝐫𝐭ë 𝐞 𝐬𝐡𝐞𝐡:
𝐝𝐚𝐬𝐡𝐮𝐫𝐢𝐚 𝐧𝐮𝐤 𝐦𝐣𝐚𝐟𝐭𝐨𝐧.
𝐅𝐣𝐚𝐥ë𝐭 𝐧𝐮𝐤 𝐦𝐣𝐚𝐟𝐭𝐨𝐣𝐧ë.
𝐐ë𝐥𝐥𝐢𝐦𝐞𝐭 𝐧𝐮𝐤 𝐦𝐣𝐚𝐟𝐭𝐨𝐣𝐧ë.
𝐍ë𝐬𝐞 𝐧𝐮𝐤 𝐯𝐣𝐞𝐧 𝐩ë𝐫 𝐭’𝐢𝐚 𝐥𝐞𝐡𝐭ë𝐬𝐮𝐚𝐫 𝐛𝐚𝐫𝐫ë𝐧…
𝐚𝐣𝐨 ë𝐬𝐡𝐭ë 𝐦ë 𝐦𝐢𝐫ë 𝐯𝐞𝐭ë𝐦.
