Puthja e Jetës
Florida, 17 korrik 1967
Dielli digjte mbi rrugët e qeta të Jacksonville. Nxehtësia e verës rëndonte mbi qytet, dhe zhurma e makinave përzihej me cicërimat e zogjve. Për punëtorët e energjisë elektrike, ishte një ditë si gjithë të tjerat.
Lart, në një shtyllë të gjatë, Randall Champion po kontrollonte linjat. Ai ishte një burrë me përvojë, i mësuar me rrezikun, por çdo hap mbi telat që bartnin mijëra voltë kërkonte vëmendje absolute. Poshtë, shoku i tij J.D. Thompson vështronte lart, gati për ta ndihmuar.
Dhe pastaj… ndodhi.
Një zhurmë e shkurtër, një dritë e verbër — rryma 4,000 volt e përshkoi trupin e Champion-it. Ai u drodh për një çast, pastaj u shua. Koka iu var, trupi i pajetë mbeti pezull, i mbajtur vetëm nga rripi i sigurisë.
Thompson ngriti kokën. Zemra iu ngrirë.
— “Randy!” bërtiti ai. Nuk pati përgjigje.
Pa hezitim, ai filloi të ngjitej. Çdo hap ishte luftë, çdo centimetër drejt shokut të tij ishte rrezik. Kur mbërriti pranë tij, pa fytyrën e zbehtë, buzët blu, sytë e mbyllur.
Zemra e Champion-it kishte ndaluar.
Atje lart, në 10 metra ajër, Thompson bëri të paimagjinueshmen. I mbajti trupin me një krah dhe, me tjetrin, i dha frymëmarrje. Një puthje për të sjellë jetën mbrapsht. Një akt dëshpërimi dhe dashurie njerëzore.
Ndërkohë, në rrugë po kalonte me makinë një gazetar i thjeshtë, Rocco Morabito. Ai ndaloi kur pa turmën që po grumbullohej dhe trupin e pajetë të pezulluar në telat elektrikë. Nxitoi të njoftonte ambulancën, pastaj ngriti kamerën e tij. Ajo që pa para syve ishte një skenë që nuk do ta harronte kurrë: një burrë i mbante jetën e mikut të tij vetëm me frymë.
Klik.
Shkrepja që do të hynte në histori.
Thompson vazhdoi, një frymë pas tjetrës. Pastaj ndjeu diçka. Një puls i lehtë. Një shenjë jete. Ai bërtiti nga gëzimi dhe me gjithë forcën filloi ta ulte trupin e Champion-it poshtë, derisa më në fund, në tokë, kolegët i bashkuan duart me të për ta ringjallur.
Dhe mrekullia ndodhi.
Një kollitje, një frymë e rëndë, sytë që u hapën.
Randall Champion ishte gjallë.
⸻
Fotografia u shpërnda në të gjithë botën. E quajtën “The Kiss of Life”. Një akt guximi, një imazh që bëri njerëzit të besonin se edhe në çastet më të errëta, shpresa nuk shuhet.
Rocco Morabito fitoi Pulitzer-in.
Randall Champion jetoi edhe 35 vjet të tjera.
J.D. Thompson u bë simbol i miqësisë që nuk njeh frikë.
Dhe bota mësoi një gjë të thjeshtë:
Një jetë mund të shpëtohet nga guximi, nga dashuria për tjetrin, nga një puthje jete
