Ishte një pasdite e qetë në lagje. Ivani, një djalë shtatëvjeçar me një vështrim të gjallë, kishte dalë nga shtëpia me kërkesë të nënës së tij për të shkuar në dyqanin e lagjes. Çanta e tij e vogël blu kërcente në çdo hap, dhe ai përhumbte në një melodi të lehtë, i pafajshëm. Askush nuk i kushtoi vëmendje burrit me kapuç gri, i fshehur në hijen e një rruge, i cili nuk ia ndante sytë djalit.
Kur Ivani u fut në një rrugicë, burri u hodh mbi të, e kapi brutalisht dhe ia mbuloi gojën. Djali u përpoq të shpëtonte me gjithë fuqinë e tij, por agresori ishte shumë më i fortë.
Në atë çast, një hije e zezë shpërtheu nga një shtëpi fqinje. Trueno, dobermani i fqinjit, me një shikim të mprehtë dhe trup të formuar për vrapim, kishte parë të paimagjinueshmen. Me një hungërimë të thellë, ai u hodh në ajër dhe iu vërsul burrit pa hezitim. E kafshoi në krah me një zemërim mbrojtës. Burri ulëriu nga dhimbja dhe e la djalin.
Lehjet e furishme të Truenos të përziera me britmat e rrëmbyesit tërhoqën vëmendjen e fqinjëve. Së shpejti, sirenat e policisë u dëgjuan. Trueno, ende në pozicion roje, qëndronte mes Ivanit dhe rrezikut, një roje besnike deri në mbërritjen e forcave të rendit.
Burri u arrestua. Ivani, i liruar dhe duke u dridhur, u hodh në krahët e nënës së tij mes lotësh, e përmbytur nga emocioni dhe mirënjohja.
Atë ditë, Trueno u bë më shumë se thjesht një qen i lagjes: ai u bë një hero. Fëmijët e thërrisnin me përkëdheli, të moshuarit rrëfenin trimërinë e tij, dhe historia e tij u përhap nga goja në gojë. Ky qen me shikim besnik dhe bisht të prerë, i njohur si “Shpëtimtari”, hyri në legjendë. Ai kishte shpëtuar një jetë dhe kishte fituar zemrat e të gjithëve.
