Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta që t’shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin të tan jetën e vet derisa të vdesin.e mbi ta n’ajri, si në qesendi, […]
“Poema E Mjerimit”– Poezi nga Migjeni Read More »
Melodi e këputun – lot i kjartë nga syni i një grues së dashun… andje e përplasun, xhevahir i tretun, një andërr e shkelun, buzë e paputhun në melodin e këputun. Nga vaji i heshtun shkunden supat e zhveshun, verbojnë nga zbardhimi… e ther, ther hidhnimi për çasteet e rrëshqitun, për fatin e ikun, për
Melodi e këputun…Poezi Nga Migjeni… Read More »
Frymzim’ i em i pafat, që vjen e më djeg mu në gji, për kë po më flet? për kë të shkruej? përse po më ban që kaq të vuej? pse vjen e më djeg mu në gji, frymzim’ i em i pafat? Për të gjorët? për ata që nuk kanë dritë? 0 frymzim’ i
Frymzim I Pafat.. Poezi Nga Migjeni… Read More »
Shok i dashtun, unë përgjithësisht nuk shkruej urime, as për Krishtlindje as për Bajram, as për ditëlindje as për ndoj feste tjetër. Nuk shkruej, pse urimet qe n’ato dite tan bota ban, nuk dij a plotësohen një për qind se pothuej të gjitha dalin nga hipokrizia. Bota ketë e din, por njësoj
VETVRASJA E TRUMCAKUT Trumcaku vuente nga melankolia. U lind në një vend me të vërtetë të shkretë. Në vend të barit bijshin qime e derrit e në vend të pemve – brinat e një shtazës parahistorike. Dhe në kët natyrë – e cila nuk mund të quhet natyrë – kush mos të bahet melankolik? Dihet
“Vetvrasja E Trumcakut”- Poezi Nga Migjeni Read More »
Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë ndër ftyra tona, Afshon erë e mekun, lëngon i zymtë dielli, lëngon shpirt’ i smum ndër krahnore tona, dridhetjet’ e vyshkun ndër gemba të një plepi. Ngjyrët e verdha lozin në vallen e fundme – (dëshirë e marrë e gjethve që një nga një vdesin!) Gëzimet, andjet tona, dëshirat e
“Vjeshta Në Parakalim” Nga Migjeni… Read More »
DY BUZË… Dy buzë të kuqe, dy dëshira të flakta, që afshin ma thithën, gëzimin ma fikën, si fantazma hikën ndër do bota të larta… Dy buzë si tëpërgjakta, dy dëshira të flakta, që afshin ma thithën në buzë kur mu njitën andjet m’i trazuen, zemrën ma tërbuen, trurin ma helmuen e në fund u
“Dy Buzë”- Poezi Nga Migjeni.. Read More »
Grue a hyjneshë, e mbështjellun n’errsi të natës, zbriti nga sfera të panjoftuna ndër odat e mia dhe u shtrue një fllad, një e kandshme ndjesi, një heshtje parathanse zemrën don të ma përpijë, vetëm që ora këndon kangën e thjeshtë të natës -jo -jo! dhe diku larg dëgjohen tingujt e kangës Grue a hyjneshë
“Një Natë”- Poezi Nga Migjeni.. Read More »
Pak dritë! Pak dritë! Pak dritë, o shok, o vlla. Të lutem, pak dritë në kët natë kur shpirti vuen, kur të dhemb e s’di ç’të dhemb, e syni gjum nuk ka, urren nuk din ç’urren, don e s’din se ç’don. Pak dritë! 0 burrë! 0 hero’ ngado që të jesh. …. Burrë që shkatrron
“Një Natë Pa Gjumë”- Poezi Nga Migjeni Read More »
Krahët e zez të një nate pa fund e varrosën lagjen pranë, dritë, jetë, gjallsi – askund, vetëm errsinë e skam. U harrue jeta e ditës ndër shtresat e natës, e pagja u derdh nga parzm’ e errsinës… n’andrra përkundet lagja. Njerzit ndër shtëpia flejnë me gjoksa të lakurtë e të thatë e gratë… fëmi
” Lagjia E Varfun” Read More »
©2020-2024 Të gjitha të drejtat të rezervuara. Për promovime dhe bashkëpunime na kontaktoni në info@jetoilumtur.al