ti – ajo

Poezi nga Teodor Keko. Ja, ra mbrëmja. Ti s’je më. Ku ke shkuar? Unë s’e di. Ne u prishëm për hiçgjë, edhe gjatë do mbajmë mëri. Do harrohen telefonat, nëpër pellgje sytë do na thahen. Si prelud do bjerë nga qielli, një dëborë… kristal i bardhë. Dhe kështu, gjersa një ditë, të na thotë jeta […]