Ajo që për dekada me radhë i dha jetë personazheve që na bënin të qeshnim e të qanim, që u kthye në simbol të teatrit dhe kinemasë në Kosovë, tani duket se po prehet në heshtje dhe harresë. Një varr i thjeshtë, pa emër, që flet më shumë se çdo fjalë për mënyrën se si shoqëria jonë po i lë pas ata që dikur i ngriti në piedestal.
Leze Qena nuk ishte vetëm aktore. Ajo ishte frymëzim. Një nënë artistike për breza të tërë. Një zë që nuk do të shuhet kurrë në kujtesën e publikut shqiptar. Me rolet e saj, ajo u bë pjesë e përditshmërisë sonë kulturore, e një trashëgimie që na përkufizon si popull. Por sot, kujtimi i saj rrezikon të fshihet nga pluhuri i kohës, ashtu si dheu që mbulon varrin e saj pa emër.
Kjo nuk është vetëm një plagë për artin, por një pasqyrë e një realiteti të dhimbshëm – ku artistët që na dhanë gjithçka, harrohen aq lehtë sapo dritat e skenës shuhen. A është kjo mënyra se si i nderojmë ata që na edukuan emocionalisht dhe shpirtërisht?
Ky imazh i zymtë duhet të na zgjojë ndërgjegjen. Të jetë një thirrje për institucionet kulturore, për familjarët, për publikun – për të gjithë ne. Sepse kujtimi i Leze Qenës nuk duhet të mbetet një fotografi arkive apo një skenë nga një komedi e dikurshme – ai duhet të jetojë, të kujtohet dhe të nderohet, siç ajo vetë nderoi publikun deri në ditën e fundit.
Leze Qena meriton më shumë. Një varr që flet për jetën dhe artin e saj. Një kujtim që i reziston harresës. Një përkujtim që u mëson brezave se dashuria për artin nuk duhet të përfundojë me heshtjen e fundit.
