Merr lajme ekskluzive
Doni të informoheni të parët për lajme ekskluzive? Bashkohuni me grupin tonë duke klikuar këtu
Unë jam pothuajse 42-vjeç, dhe kohë pas kohe më pëlqen të them se nuk besoj në dashuri, romancë, apo lumturi të përjetshme. Kur takohem me meshkujt, unë i them gjërat troç. Pa hezitim i’u bëj me dije se çfarë më pëlqen dhe çfarë nuk më pëlqen. Dhe, nëse është e nevojshme, unë i them atyre “shkoni në ferr” pa hezitim.
Periodikisht, unë e vështroj gjatë veten time – ndoshta zemra ime ka ngurtësuar ose shpirti im ka vdekur? Sepse unë ndonjëherë jam në gjendje të presë ditë e natë për një mesazh të vetëm nga një djalë; do të udhëtoja në anën tjetër të botës, nëse ai më thërret; i kam blerë dhurata të shtrenjta pa menduar vetëm për ta bërë të lumtur. Jam gati t’i gatuaj ushqimet e tij të preferuar për mëngjes dhe darkë, dhe të grindem vazhdimisht me miqtë e mi mbi marrëdhëniet e mia. Natyrisht, e gjithë kjo ka ndodhur me disa meshkuj të ndryshëm – disa prej tyre i kam dashuruar, me disa prej tyre kam jetuar.
Çdo herë, kam qenë e gatshme të jap shumë për hir të dashurisë. Por nëse nuk jam më e gatshme për këtë, nuk do të thotë se nuk mund të dashuroj më?
Kur jemi të rinj, ne shkojmë në eksplorim të vështirë për veten. Kur jemi 18-25 vjeç, ne e shohim veten vetëm si lëndë e parë.
Si mund ta dini se çfarë ju pëlqen, ku janë kufijtë tuaj, dhe kush jeni ju në të vërtetë, pa marrë përvojë të ndryshme? Kjo është arsyeja pse e kemi harxhuar rininë tonë duke u hedhur në lloje të ndryshme të eksperimenteve – pamjen tonë, profesionin, jetën seksuale, çështjet e dashurisë.
Pas të 25-ave apo më shumë përpjekjesh të ndryshme, kemi marrë atë që na nevojitet: një arsimim, përvojë profesionale, dhe një mori të tërë plagë emocionale nga marrëdhëniet. Nuk jemi aq të papërmbajtur, kur është fjala për të eksperimentuar, dhe kemi një ide më të mirë se çfarë janë qëllimet tona. Shumë njerëz fillojnë të martohen dhe të kenë fëmijë, apo fillojnë të ndërtojnë marrëdhënie serioze me mundësinë se këto gjëra vijnë më vonë. Ne tashmë kemi kuptuar diçka për jetën, por akoma dimë shumë pak për veten. Kemi përzier dëshirat tona me ato të një shoqërie më të gjerë. Kemi zëvendësuar dashurinë me një ndjenjë të vetë-sakrificës. Mendojmë se meshkujt do të na lënë, nëse nuk kujdesemi për ta.
Maturimi: për mua, kjo është mosha kur ju vërtetë e keni plotësuar veten. Pas verbërisë në rini dhe idesë së sakrificës, ne fillojmë të jetojmë për veten tonë.
Kjo nuk do të thotë se ne nuk kemi nevojë për askënd tjetër. A do të thotë se jemi bërë të suksesshëm, egoist, të pavarur, apo të vetmuar? Jo. Ne duam dashuri, ngrohtësi dhe marrëdhënie po aq sa kur ishim 20 vjeç. Por, në këtë fazë e kuptojmë se në një marrëdhënie të shëndetshme të gjitha këto gjëra janë reciproke. Shpesh, partnerët tanë ose thjesht i duan të gjitha këto gjëra për vete ose thjesht nuk qëndrojnë shumë gjatë në jetën tonë. Siç thot Omar Khayyam i famshëm: “Nuk më duhet ai i cili nuk ka nevojë për mua”.
Kjo është arsyeja pse disa gjëra nuk do t’i bëj më …
Nuk pres thirrje ose mesazhe nga meshkujt.
Ose i përgjigjem vetë atyre ose i fshij ato kur nuk mund të gjej kohë për tu përgjigjur shkurt me fjalinë “Më vjen keq, sot jam e zënë. Do të thërrasë kur mundem”.
Nuk do të shkoj në takim, nëse koha dhe vendi nuk më përshtaten.
Nëse një mashkull nuk ka asnjë interes për kohën e një gruaje, dëshirat, apo rehatinë e saj, kjo do të thotë se ai nuk është i interesuar për gruan në fjalë. Dhe ky nuk është tipi i njeriut të duhur.
Unë nuk e fal atë nëse nuk marrë një dhuratë për ditëlindjen time apo datat tjera të rëndësishme.
Unë i dua meshkujt që duan të shpenzojnë para për zonjat që i duan – kjo jam, unë. Njerëzit të cilët janë dorështrënguar me paratë zakonisht janë dorështrënguar edhe kur bëhet fjalë për çdo gjë tjetër të madhe. Dështimi për të kujtuar një datë që është e rëndësishme për partnerin tuaj tregon se sa pak e vlerësojnë.
Ne natyrisht duam të biem në dashuri me ta, për t’i bërë ata të ndjehen të kënaqur. Çfarë është e rëndësishme për ta, duhet të bëhet e rëndësishme për ne. Nëse nuk kujdeseni, apo keni harruar, ose refuzoni të bëni përpjekje, ju mund ta harroni numrin tim të telefonit.
Nuk kërkoj justifikim nga mashkulli për mungesën e pasurisë apo suksesit
Kjo nuk do të thotë se e tëra që më duhet nga meshkujt është paraja. Por ideja që mund të jetoni një jetë zanash përralle aq kohë sa ju e dashuroni dikë, edhe nëse jetoni në një lagje të varfër – kjo nuk është lidhje për mua. Ne e kaluam kohën tonë në apartamente të tmerrshme kur ishim 20 dhe 30 vjeç. Në të 40-tat, ne kemi nevojë për vend komod për të jetuar – nuk ka justifikime.
Unë nuk dua të hesht për atë që mua nuk më pëlqen.
Nuk jam e interesuar të ndjekë njeriun e çmendur me ankesa të vazhdueshme. Por ka gjëra që personi tjetër nuk do të jetë në gjendje t’i vlerësojë apo vërejë, thjesht sepse është person ndryshe.
Nëse nuk më pëlqen të vozitë makinën shumë shpejt, nëse më frikëson, atëherë unë nuk do të heshtë për këtë dhe nuk do të aktroj kënaqësi kur dikush përpiqet të më bëj përshtypje me përshpejtimin deri në 180 km/h. Nuk do t’i jap asnjë sinjal të butë që nuk e pëlqej këtë, duke treguar acarim tim. Do t’i them drejt: “Mos ecni shumë shpejt, ju lutem. Po më frikësoni”.
Nuk frigohem të parashtroj çdo lloj pyetje. Dhe jam e gatshme për çdo përgjigje.
Kur jemi të rinj, frigohemi në rrufe për atë që nuk e kuptojmë, sepse nuk duam ta theksojmë, lëndojmë apo frikësojmë të dashurin tonë. Por është pikërisht kjo paqartësi që na lëndon vetë neve. Nuk dua të lëndohem më dhe kjo është arsyeja pse jam e gatshme për të sqaruar çdo gjë.
Mos ngatërroni seksin me dashurinë. Seksi mund të jetë i lidhur me dashurinë, por ai gjithashtu mund të mos ketë asgjë të përbashkët me të.
Dashuri, për mua, do të thotë hekurosja e këmishës time; mbajtja e qetësisë në mëngjes, sepse unë preferoj heshtjen; duke kujtuar se si quhet macja ime dhe sa sheqerna kam në kafen time; duke më dhuruar një buqetë me lule të freskëta akoma të njoma nga shiu i pranverës; fiksimin e rubinetit që pikon. Nëse nuk është asnjë nga këto, dhe pikërisht vetëm seksi, kjo do të thotë se ne vetëm kemi fjetur bashkë.
Nuk jam xheloze për miqtë e burrit apo punën e tij.
Ose nga fëmijët e tij nga lidhjet e kaluara. Nëse ndokush më dashuron, ai do të gjejë kohë për mua. Ai do të gjejë një vend për mua madje edhe në orarin e plotë të udhëtimeve të biznesit, futboll, dhe kalimin e kohës me djalin e tij. Unë mund ta pranojë këtë, sepse unë gjithashtu jetoj një jetë të plotë, të zënë.
Nëse të dy gjejmë kohë për njëri-tjetrin, do të thotë çdo gjë është OK – marrëdhënia jonë ekziston.
Nëse vetëm unë gjejë kohë për të dhe ai është gjithmonë i zënë, atëherë kjo do të thotë se kam nevojë për të gjetur dikë tjetër që të kam një marrëdhënie me të.
Unë nuk jam hekurosje e këmishës së meshkujve. Nuk më pëlqen hekurosja.
Nuk më pëlqen hekurosja e rrobave të mia, e le më të dikujt tjetër. Unë refuzoj të bëjë asgjë për një mashkull nëse nuk më pëlqen ta bëj këtë. Nëse ai më dashuron, do ta hekurosë vetë këmishën e tij.
Unë nuk përpiqem të zbukuroj veten vetëm për hir të një mashkulli.
Në fakt, kur takoj dikë mund të jam e vrazhdë, cinike, shumë e sinqertë. Nuk i shmangem diskutimit për problemet dhe vështirësitë e mia. Dikush që dëshiron gjithmonë mund të shikojë më thellë se kush jam. Ata që nuk duan mund të vazhdojnë pa mua.
Unë jam pothuajse 42 vjeç, dhe jam si një shkop bambuje: e drejtpërdrejtë, e ashpër, fleksibël dhe pakërkuese. Është e vështirë të më thyeni, të më lakoni sipas vullnetit tuaj, apo të më asgjësoni. Unë jam ngurtësuar ndaj sprovave të jetës, por akoma dua të dashuroj. Unë nuk jam thjesht e gatshme të sakrifikojë veten për hir të saj. Dashuria ka të bëjë me krijimin e jo shkatërrimin dhe sakrificën. Pra, le të krijojmë.
