Unë kam vetëm një tren. Vetëm një, dhe kjo është ajo që mora në ditën që linda. Ai tren nuk ndalon derisa të kem ajër në mushkëri, gjak që më rrjedh nëpër vena dhe një zemër që më rreh në gjoks. Unë kam vetëm një shans, të përbërë nga një mijë mundësi të shumëanshme. Unë kam vetëm një rrugë, e përbërë nga shtigje gjarpëruese. Kam vetëm një tokë dhe një qiell, të përmbytur me mjegull të dendur, netë të gjata, pak çaste dielli dhe shira të ftohtë. Unë kam vetëm një ngarkesë, veten time dhe që ky udhëtim të marrë formën që i kam vendosur vetes, e di që duhet të mësoj shumë gjëra dhe fatkeqësisht shumë prej tyre më trembin edhe sot. Po, kam frikë. Kam frikë se nuk do të mund të përballoj stuhitë. Frika se nuk do mund të kthehem për të ngritur kokën dhe për të parë qiellin pasi të kem ngrënë pluhurin e një mijë rënieve. Kam frikë se zilia dhe keqdashja mund të më shpojnë si tradhtarët më të këqij dhe ta zbulojnë shumë vonë, ndoshta pasi t’u besoja kur mbanin ende rrobat e ushtarëve “Besnik”. Kam frikë se shiu do të zgjasë aq shumë sa kockat dhe trupi im të ndihen aq të ftohtë sa nuk dua asgjë më shumë se të dorëzohem. Kam frikë, shumë, por po udhëtoj me këtë tren dhe nuk kam shumë zgjidhje, veçse të zgjedh destinacionet e duhura për mua. Hipa në bord dhe kam vetëm një valixhe të vogël me vete. Ajo ka dy xhepa: njëri përmban vlerat e mia të cilat unë i konsideroj si “Kurrikula ime”. Nga ana tjetër, tjetra është bosh. Më takon ta pasuroj me urtësi, fryte të mira dhe mësime, sepse ai xhep quhet përvojë. Nuk do të jetë e lehtë, por për asnjërin prej nesh nuk është. Për shkak se unë nuk jam i vetmi pasagjer në këtë tren, më takon mua të zgjedh se me kë të udhëtoj. Më shumë mundësi, ndoshta. Por vetëm një tren, sepse secili prej nesh ka vetëm një jetë.
Nga; Jeto I Lumtur.al
