Poet! Mos vlerëso, dashuritë e kota,
Lavdet e çmendura, zhurmën pa jetë.
Kur dëgjon zëra të marrë, të qeshura të ftohta,
I patundur qëndro, i heshtur, i qetë.
Mbret je! I vetëm jeto! Vlerëso lirinë!
Shko ku të çon mendimi i lirë.
Mbi çdo gjë kërko dashurinë,
Shpërblimin shpërfill, me zemër të dlirë.
Çdo gjë e ke vetë. Ti vetë je gjyqtar,
Asgjë s’mund të vlejë, sa fjalët – zjarr.
Nëse ato i do, i paepuri artist.
Turma e marrë, le të çirret pafund.
Le të pështyjë altarin që ty të përkund,
Ti ik në rrugën që vetë po e ndrit!
PUSHKINI
Jeto I Lumtur
