Etja për ty më djeg netëve të zhuritura,
Fërgëllon dorë e nxehtë që deri te beli yt vjen.
Nga etja dehur, nga etja çmendur, nga etja pafund përvëluar,
Etje metali të skuqur, etje rrënjësh të pangopura,
kur netëve sytë e tu nuk vijnë
të takohen me të mijtë që presin me shpresë.
Je plot me hije që më përgjojnë.
Si yjet më ndjek, që natën ndjekin.
Më lindi ime më mbushur me pyetje të stërholluara.
Ti të gjithave u përgjigjesh. Plot me zëra je.
Spirancë e bardhë që zhytet në detin ku po lundrojmë.
اaj nëpër farën e turbullt të emrit tim.
Që është trualli mi e gjurmën tënde s’e mbulon dot.
Pa sytë e tu endacakë, që netëve enden, kush e di se ku.
Prandaj them: ti je etja që duhet ta shuaj.
S’mundem mos të dua nëse kështu duhet dashur.
Nëse kjo është nyja, si ta këpus, qysh… më thuaj.
Kur edhe eshtrat e mija, etje për eshtrat e tua kanë.
Etje për ty, dredhkëz e egër, e ëmbël.
Etje për ty, që netëve si qen më kafshon.
Kanë etje sytë e mi, sepse të tutë janë këtu.
Ka etje goja ime, pse këtu janë buzët e tua.
Ndizet shpirti nga këta krahë që të duan.
Trupi i gjallë digjet që trupin tënd ta djegë.
Me etje. Etje të pashuar. Etje që tënden etje kërkon.
Dhe në të zhbëhet, si ujët prej zjarrit shterret.
Jeto I Lumtur
