Unë të dua në dhjetë në mëngjes, dhe në njëmbëdhjetë,
dhe në orën dymbëdhjetë. Të dua me gjithë shpirt dhe
me tërë trupin tim, ndonjëherë, në pasdite me shi.
Por në dy të pasdites, ose në tre, kur unë
Unë mendoj për ne të dy, dhe ju mendoni për
ushqim ose punë të përditshme, ose dëfrime
që nuk e ke, filloj të të urrej shurdhër, me
gjysmën e urrejtjes që mbaj për veten time.
Atëherë të dua përsëri, kur shkojmë të flemë dhe
Ndjej që je bërë për mua, se disi
gjuri juaj dhe barku juaj më tregoni se duart e mia
më bind për të, dhe se nuk ka vend tjetër në
ku vij, ku shkoj, më mirë se ti
Trupi Ju vini të gjithë të më takoni, dhe
të dy zhdukemi për një moment, futemi
në gojën e Zotit, derisa të të them se kam
i uritur ose i përgjumur
Çdo ditë të dua dhe të urrej pa shpresë.
Dhe ka ditë gjithashtu, ka orë, kur jo
Unë ju njoh, pasi jeni të huaj për mua si gruaja
e një tjetër, shqetësohem për burrat, shqetësohem
Unë jam i shpërqendruar nga pikëllimet e mia. Ju ndoshta nuk mendoni
në ju për një kohë të gjatë E shihni kush
a mund te te dua me pak sesa te dua?
Jeto I Lumtur
