“Çfarë jeni duke inkuadruar?”.
“Zhgënjimi im i fundit”.
“Vërtet? A nuk mendoni se zhgënjimet është më mirë t’i mbyllni në sirtar bashkë me ëndrrat e caktuara dhe t’i lini të marrin pak pluhur?”.
“Jo, preferoj t’i kem të gjithë këtu, gjithmonë në sy”.
“Të vazhdosh të ndihesh i lënduar sa herë që i shikon?”.
“Në fakt të vazhdoj të ndihem krenar për veten sa herë që i shikoj”.
“Si mund të jesh krenar për veten përballë një zhgënjimi?”.
“Sepse jam krenare që jam në gjendje të përballoj zhgënjimet, që di t’i shikoj në fytyrë çdo ditë pa frikë. Zhgënjimet lëndojnë, është e vërtetë, por ato janë pjesë e artit të j etës dhe meritojnë kornizën e tyre. hapësirën e tyre, vendin e tyre të vogël në botë në dritën e diellit. Ti e di se me të vërtetë ke mësuar të jetosh kur nuk e lë më veten të shtypesh dhe të ndryshosh prej tyre, kur pasi një zhgënjim të ka rrëzuar, merr ngrihu, reagon, nuk dorëzohesh.
Kur kupton se nuk ndalet e gjitha përballë rrugës së zhgënjimit që ke bërë, por ka gjithmonë një rrugë tjetër, një rrugë tjetër, një paralele të qëndisur në pritjet e tua që vetëm pret. të ndiqet”.
Nga; Jeto I Lumtur.al
