Do të mendoj gjithmonë për ty, ti do të jesh pjesa ime e fshehtë, që mban erë trëndafili dhe tym. Do të jesh një kujtim, nga ato të bukurat që të falin një buzëqeshje të papritur dhe menjëherë më pas të shoqëron një lot në faqe. Vetëm një, i heshtur dhe i durueshëm.
Do të jesh një ëndërr gjysmë e përfunduar, një përrallë pa fund të lumtur.
Do të jesh një këngë e vjetër, nga ato që të duket se e dëgjon gjithmonë, e cila të jep një ndjenjë të fortë nostalgjie… Që të ngjall.
Ti do të jesh vetëm një kujtim, duke zgjatur një dorë që nuk do të mund ta marr më tënden dhe askush tjetër nuk do të më përkëdhelë këmbët e mia të lodhura.
Do të jeni i munguari i përjetshëm në një përditshmëri, e cila rrjedh qetësisht drejt askund.
Do të jeni një shpresë, e cila kthehet në keqardhje, pa pasur kohë të bëhet realitet.
Ju do të jeni e vetmja dashuri, por keni qenë gjithmonë, nga puthja e parë deri në lamtumirën e fundit. Ndoshta edhe para se të të njihja, se jeta jote ishte e ndërthurur me timen. Ti do të jesh arsyeja e pagjumësisë sime duke përzënë Morfeun nga dhoma ime, ose më keq një makth, i atyre të këqijave, që të bëjnë të zgjohesh papritur në orën 3:23 në çdo natë dimri. Me një ndjenjë zbrazëtie të thellë që as dëshpërimi nuk mund ta mbushë më.
Stefania LeoNoir. Jeto I Lumtur.al
