“Nga kamare e ngrirë në të cilën ju vendosin burrat,
Unë do të të zbres në tokën e përulur dhe me diell.
Se duhet të fle në të, burrat nuk e dinin,
dhe se duhet të ëndërrojmë në të njëjtën jastëk.
Unë do të vë në tokë me diell me një
amësi e ëmbël për fëmijën që fle,
dhe toka duhet të bëhet butësi e djepit
me të marrë trupin tuaj si një fëmijë i lënduar,
Atëherë do të spërkas papastërti dhe pluhur trëndafili,
dhe në pluhurin e kaltërosh dhe të lehtë të hënës,
rropulli i lehtë do të burgoset.
Unë do të largohem duke kënduar hakmarrjet e mia të bukura,
Sepse për atë nder të fshehur dora e nr
do të zbresë për të diskutuar grushtin tënd të kockave!
II
Kjo lodhje e gjatë do të rritet një ditë,
dhe shpirti do t’i tregojë trupit se nuk dëshiron të vazhdojë
duke tërhequr masën e saj poshtë pistës rozë,
ku shkojnë burrat, të lumtur për të jetuar …
Ju do të ndjeni se pranë jush ata gërmojnë me shpejtësi,
që një tjetër në gjumë vjen në qytetin e qetë.
Unë do të shpresoj se ata më kanë mbuluar plotësisht …
Dhe atëherë do të flasim për një përjetësi!
Vetëm atëherë do ta dini pse nuk piqet
për kockat e thella mishi yt ende,
duhej të zbrisje, pa lodhje, për të fjetur.
Do të ketë dritë në zonën e sinusit, e errët:
do ta dini se në shenjën tonë të yllit të aleancës kishte
dhe, thyen paktin e madh, ju duhet të vdisni …
III
Duart e këqija të morën jetën nga dita
në të cilën, në shenjë të yjeve, ai u largua nga kampusi i tij
zambakë me dëborë. Në gëzim lulëzoi.
Duart e këqija hynë tragjikisht në të …
Dhe unë i thashë Zotit: – “Pas shtigjeve të vdekshme
Ata i sjellin atij një hije të dashur që nuk mund ta drejtojnë!
Çarje, Zot, nga ato duar fatale
ose e zhyt në gjumin e gjatë që di të japësh!
Nuk mund t’i bërtas, nuk mund ta ndjek!
Anija e tij fryn një erë të errët stuhie.
Kthehu në krahët e mi përndryshe do ta korrësh në lulëzim ”.
Anija rozë e jetës së tij u ndal …
Se nuk di për dashurinë, se nuk kisha mëshirë?
Ju, që do të më gjykoni, e kuptoni, Zot! ”
Gabriela Mistral
Jeto I Lumtur