Feniksi.
Unë jam këtu dhe këtu nuk është askund në veçanti,
Koha është lëng i ftohtë,rrjedh si një lumë.
Dhe unë jam vetvetja si kurrë më parë
Jam katër britma nga skajet e tokës:
Bukuri,terror,e vërtetë,çmenduri,
E humbas dhe e gjej rrugën time përsëri,
Bëhem zjarri për të njohur zjarrin
Kam hyrë në zjarr.Bëhem i padukshëm
Vuaj djegie që digjen për të më shëruar
Por unë marr frymë në rrjedhën e transformimit.
E mbaj zjarrin sa të mundem.
Hunda ime përshkrohet me erën e mishit të zjarrtë,
Tymi i vdekjes së vdekjes përshkron qenien time
Vdes në zjarrin nga krahët e mi e lavdëroj momentin,
Se perdet e iluzionit digjen me mua.
Unë jam Perëndia në botë,në çdo gjë,madje edhe në errësirë
Nëse nuk më keni parë,nuk keni parë në të vërtetë
Unë jam zjarri që ju djeg ju,që digjet brenda jush.
Të jetosh është të vdesësh një mijë vdekje,
Por ka vetëm një zjarr,një përjetësi.
Krijuar nga Jeto I Lumtur.al
Jeto I Lumtur
