Gabohesh; Gertrud Kolmar
A mendon ti se ngaqë je larg
e që unë po vdes nga etja, dhe s’mund të të gjej ?
të mbërthej me sytë e mi,
me këta sy që secili strehon terr dhe yll.
të tërheq nën qepallë,
e mbyll dhe brenda je ti.
E si kërkon t’iu ikësh shqisave të mia, rrjetë gjahtari
ku asnjë bishë ska mundur të shpëtojë ?
mos më lësho më nga dora
si një buqetë të vyshkur,
që sillet poshtë në rrugë, e shkelur
para derës, e shpërhapur nga të gjithë.
Të kam dashur. Shumë të kam dashur
Kam qarë aq shumë… me lot të hidhur
dhe të dua ende më shumë sepse jam e lidhur me ty nga vuajtja,
e nga pena jote asnjë letër, ti s’më shkruan kurrë.
Kam pyetur miqtë, zotërinjtë dhe rojen e fanarit
të ishullit aq të vogël si një vizë,
kopshtarin tënd të pemëve të mia,
dhe me mijëra qenë të urtë e asnjëri s’qe i drejtë.
Thuajse s’e kisha ndjerë që strofka ime e paqes ishte prishur,
ajo që mbante rininë time – dhe diej të vegjël,
që kishin pikuar në rërën që i ka bërë të shkrijnë.
Jam ngritur dhe të kam shikuar.
Kalimi yt mbetet në ditët e mia
si një parfum që mbetet i varur në një rrobë,
sepse ajo s’e njeh më, s’e llogarit më, ajo thjesht e pret
për të vazhduar gjithmonë ta mbajë
Gertrud Kolmar (1894-1943)
Jeto I Lumtur
