LUMTURIA
Ai që përqafon një grua është Adami. Eva është ajo grua.
Gjithçka ndodh për herë të parë.
Diçka të bardhë kam vërejtur në qiell. Më thonë se është hëna,
por ç’mund të bëj me një fjalë dhe një mitologji.
Pemët ma shtien pak frikën. Janë kaq të bukura.
Kafshët e qeta afrohen që unë t’iu them emrat e tyre.
Librat e bibliotekës nuk kanë shkronja. Ato gëlojnë kur unë hap librat.
Kur shfletoj atlasin projektoj formën e Sumatrës.
Ai që ndez një fije-shkrepës në terr, zjarrin është duke shpikur.
Në pasqyrë është dikush tjetër që përgjon.
Ai që këqyr detin, Anglinë po këqyr.
Ai që shqipton një varg të Lilienkronit, në betejë ka hyrë.
Kam ëndërruar Kartagjenën dhe legjionet që e shkretuan Kartagjenën.
Kam ëndërruar shpatën dhe peshoren.
Bekuar qoftë makthi, që na zbulon se mund ta krijojmë ferrin.
Ai që zhytet në lumë, në Gang po zhytet.
Ai që vështron një orë rëre, shpërbërjen e një perandorie po këqyr.
Ai që luan me një thikë, vdekjen e Qezarit po ndjell.
Ai që fle është gjithë njerëzit.
Në shkretëtirë pashë Sfinksin e ri, të sapondërtuar.
Asgjë s’është e lashtë nën diell.
Gjithçka ndodh për herë të parë, por në një mënyrë të përjetshme.
Ai që lexon fjalët e mia, ato është duke i shpikur.
Jorge Luis Borges
Jeto I Lumtur
