Dhe pastaj merr frymë.
Po, merr frymë.
Merr frymë kur ndjen mungesë ajri, kur kalimi i orëve do të rëndojnë si rrënojat e një jete
të copëtuar.
Merrni frymë kur e qara ju pastron sytë, duke i dhënë dritë të re shikimeve tuaja mbi
botën.
Merr frymë kur zemërimi të djeg duart dhe mendimet, kur mendon se është e
padobishëme, kur mendon se nuk do të mundesh.
Merrni frymë kur frika bllokon këmbët dhe gjestet tuaja, dhe kur këndet e horizonteve të
reja hapen për shqisat tuaja.
Mos kini frikë, është thjesht jeta që rrjedh. Dhe ti merr frymë.
Atje, në atë lëvizje ritmike dhe të vazhdueshme, qendra e Qenies suaj atje është e
mbyllur.
Këtu, përsëri dhe përsëri.
Ishte një frymë që të ngjiz.
Ishte një frymë që të shtyu në dritë.
Ishte një frymë që i dha jetë asaj klithme që sapo lindi, çau një lidhje dhe të ktheu në të
qenit Person.
Merr frymë, ti je gjallë.
Dhe asgjë tjetër nuk ka rëndësi.
