Çdo çast ti më falje buzëqeshje pa mbarim
Për këtë nuk del gjë të ma ndërroj mendjen
Gjersa të kem frymë, deri në amshim
Ne gugatjen e parë si fëmijë ta thashë emrin tënd
Gjithnjë ajo më tingëllon edhe sot si një fjalë më e mbarë
Të falja përqafimet nga më të ëmblat në çdo cep e kënd
Unë të ngatërrohesha nga shtati dhe ti bëje punë, bashkë me mua zvarrë
Kush mund t’i harrojë ato duar magjike, kur ti më ledhatoje
E fjalët të rridhnin butë, si dritë, si margaritarë
Unë kurrë nuk ngopesha, doja vetëm ti të më shtrëngoje
Më fal, nëse shpesh edhe pa dashje paskam qarë
Po ja që atëherë unë nuk dija ndryshe,
Se veç doja të të kem të tërën për vete
Dhe tash shumë shpesh kur mendoj, zemra më bëhet dyshe
Eh, sa shumë uratë më paske falë gjatë gjithë një jete
Kujtimet për ty s’mblidhen dot me fjalë
Edhe po ta mbushja një mal të tërë
Janë ato që më mbërthejnë porsi dallgë e valë
Sa fatlum që jam, se kështu TI më kë bërë
Dhe nëse më rrjedh ndonjë lot, e di se do më falësh
Unë këtu, e ti diku larg, atje ku prehesh në amshim
Unë tash në jete, e ti në varr, prapa kodrash e malesh
S’ta them dot me fjalë, o nënë, o shpirti im.
– Poezi nga Sahit Shala
Jeto I Lumtur
