Një ditë Hëna i tha Diellit:
“Pse nuk do të kemi kurrë një shans për t’u takuar?”
Dielli u përgjigj: “Është fati ynë …”
Por Hëna nuk e pranoi këtë:
“Është një fat mizor,” u përgjigj ai.
Pastaj Dielli shtoi:
“Ti e sheh mizori, por në të vertetë jemi më të bashkuar se kurrë. Unë gjithmonë të ndriçojë duke u magjepsur nga nata jote e mrekullueshme dhe çdo ditë jetoj rrugën time të lumtur sepse e di që do të vijë ajo natë dhe do të shikoj përseri. ”
“Por unë nuk dua të më shikosh, dua të të përqafoj”, shtoi sërish Hëna.
“Ditën e eklipsit do të përqafohemi dhe ajo ditë do të mbetet e ngulitur përgjithmonë në ne dhe duke pritur një eklips të ri do të vazhdoj t’ju ndriçoj dhe vëzhgoj.”
“Pse të mos përqafohemi përgjithmonë?” u përgjigj Hëna.
“Sepse dashuria nuk është një përqafim i përjetshëm midis dy trupave, por një përqafim i përjetshëm midis dy shpirtrave dhe shpirtrat tanë vëzhgohen çdo ditë”, u përgjigj Dielli.
“Nëse eklipsi do të ishte çdo ditë, çfarë kënaqësie do të kishim?
“Ndoshta do të bëhej normalitet, ndërsa pritja e atij eklipsi na bën të jetojmë të lumtur duke vëzhguar gjithmonë veten përpara se të përqafohemi sërish”.
