Nuk ka poezi më të bukur
drejtuar një nëne…
“Për nënën time””
Koha nuk ja fshin gjithmonë bukurinë
As lotët dhe telashet që e prekin atë;
nëna ime është gjashtëdhjetë vjeç,
dhe sa më shumë e shikoj aq më e bukur më duket.
Nuk ka një theks, një vështrim, një të qeshur, një akt
që të mos ma prekësh zemrën butësisht:
Ah! Po të isha piktor,
Do të pikturoja portretin e saj gjithë jetën!
Do të doja ta portretizoja kur ajo përkul fytyrën
sepse e puth gërshetin e saj të bardhë,
kur është e sëmurë dhe e lodhur
fsheh dhimbjen e saj nën një buzëqeshje.
Edhe sikur të ishte mirëseardhja ime në parajsë,
Nuk do të kërkoja asgjë tjetër
hyjnore
për të kurorëzuar fytyrën e saj të bukur me lavdi;
Ajo ndryshoj jetën me jetë,
jepi asaj gjithë energjinë e viteve të mia,
më sheh të moshuar, dhe ajo…
nga sakrifica ime rinuar.
Edmondo. De Amicis
Jeto I Lumtur.al
