Familja që nuk kam pasur kurrë, por e kam ëndërruar gjithmonë”: fjalë që prekin zemrën
Fjalë të thjeshta, por që shkojnë drejt e në zemrën e lexuesit. Këto janë ato të shkruara nga një djalë 13-vjeçar për mjekët dhe infermierët në Spitalin Pediatrik Santobono Pausilipon të Napolit. Fjalë mirënjohjeje dhe dashurie, siç nuk jemi mësuar t’i dëgjojmë. Vetëm sinqeriteti i një moshe të re mund të sjellë emocione aq të forta dhe të sinqerta sa të bëjë shpirtin e të gjithëve të dridhet thellë. Është historia e Xhakomos, emër i marrë në kujtim të mbrojtësit universal të rinisë së braktisur. Një histori, e tij, e karakterizuar nga vetmia dhe braktisja, një dhimbje dhe një jetë e vështirë për t’u imagjinuar dhe e shënuar edhe nga qëndrimi i tij në spital.
“Faleminderit që më ndihmuat të rritem”
Disa fjalë të gdhendura në një copë letre. Ato janë raportuar nga Fondacioni Santobono në faqen e tij në Instagram dhe mund të mbeten të pashlyeshme vetëm në mendjen e atyre që i lexojnë. Një “letër e bukur e shkruar nga një djalosh 13-vjeçar që iu besua përkohësisht spitalit tonë teksa priste të caktohej në një strehë për të mitur – kështu shkruanin poshtë fotos që e përjetëson – Një letër plot bukuri, dashuri dhe mirënjohje nga një djalë i vogël që tashmë ka parë të gjitha të këqijat në jetë dhe që falënderon edhe kur merr një gjest të papritur e të thjeshtë mirësie”.
Letra:
“Të dashur mjekë, dua t’ju falënderoj për gjithçka që keni bërë gjatë gjithë kësaj kohe për mua. Më bëre të ndihem si në shtëpinë time dhe madje më dhuruat disa momente lumturie pavarësisht situatës sime. Tashmë jeni bërë si një familje për mua, një familje që nuk e kam pasur kurrë, por që e kam ëndërruar gjithmonë dhe ma keni bërë realitet këtë ëndërr.
Falenderoj edhe infermieret qe kane treguar gjithmone dashamiresi me mua edhe kur nuk e meritoja. Më keni ndihmuar të rritem, të bëhem më i pjekur dhe mbi të gjitha që edhe në gjërat më të shëmtuara mund të gjej gjithmonë diçka të mirë; nuk ka fjalë për të përshkruar gjithë të mirat që ndjej për secilin prej jush.
Ju falenderoj pafundesisht per gjithçka dhe shpresoj te mos me harroni kurre edhe nese une iki, do te mbeteni gjithmone ne zemren time dhe shpresoj t’ju kem dhene sadisfaksion. Unë ju dua vërtet shumë dhe edhe nëse më vjen keq që do të largohem nga këtu dhe do të më mungoni shumë, e kuptoj që ajo ditë do të duhet të vijë dhe ju premtoj se do ta përballoj me shumë forcë dhe guxim dhe se nuk do t’i harroj të gjitha mësimet që më keni dhënë”.
Fjalë që prekin zemrën dhe na kujtojnë peshën e vetmisë. Nuk është e lehtë të imagjinohet se çfarë do të thotë kjo për një djalë 13-vjeçar.
