“Paqja e brendshme fillon kur vendosni të mos lejoni një person ose një ngjarje tjetër të kontrollojë emocionet tuaja”- Gandhi.
Gjatë jetës sonë ne luftojmë shumë beteja, për të pohuar se kush jemi, për të shprehur këndvështrimin tonë, për të marrë respektin që ndiejmë se i detyrohemi…Por shpesh beteja më e gjatë dhe më e vështirë është ajo kundër vetvetes dhe ajo që ne nuk dimë të bëjmë është të falim dhe pranojmë veten.
Shumë prej nesh mësojnë që në fëmijëri, për shkak të referencave që vijnë nga mjedisi i jashtëm, apo gjatë adoleshencës, të kenë një sens të thellë kritik ndaj vetes, herë pas here padyshim të ashpër, nëse jo të pamëshirshëm. Në realitet, paqja me veten është kërkesa themelore e një jete të qetë, e një energjie që mund të shpenzohet në arritjen e qëllimeve të tjera, në rritjen personale dhe në kënaqësinë e asaj që na ofron jeta.
Nëse jemi të përkushtuar të gjykojmë veten, ne e përqendrojmë këndvështrimin tonë jo vetëm në mënyrë të kufizuar tek vetja, por e bëjmë atë edhe në një mënyrë negative, duke larguar vëmendjen nga të gjitha ato gjëra të këndshme dhe pozitive që janë në botë dhe që ne mund të ndjejmë plotësisht sikur të njihnim edhe karakteristikat tona pozitive.
Të bësh paqe me veten nuk do të thotë të jesh bartës i një egoje joproporcionale dhe pa dyshim të lirë nga vetëkritika. Të bësh paqe me veten do të thotë të pranosh veten me dashuri, pa u luftuar çdo ditë me njëri-tjetrin, duke njohur objektivisht kufizimet tona, idetë për përmirësim dhe aftësitë apo cilësitë që zotërojmë.
Njerëzit luftojnë veten në mënyra të ndryshme
Duke kritikuar trupin e tij, duke i gjetur vetes një mijë defekte dhe duke aspiruar për një ideal të paarritshëm, duke e gjetur veten gjithmonë dhe përgjithmonë të pakënaqur. Ose luftoni me mënyrën tuaj të të qenurit, me karakterin tuaj, duke harruar se çdo karakteristikë ka pozitiven dhe negativen e saj. Ajo që ju e quani kokëfortësi mund të jetë në disa situata e njëjta veçori që ju bën të jeni të vendosur.
Njerëz të tjerë luftojnë njëri-tjetrin duke u përzier dhe përfshirë në sjellje të pashëndetshme që do t’i bëjnë ata të jenë të pakënaqur si pirja e duhanit, alkoolit, ngrënia në mënyrë krejtësisht të çrregullt, por edhe duke u zhytur në marrëdhënie toksike dhe të dëmshme që nuk i përgjigjen një përmbushjeje dhe një rritje prej nesh si njerëzit përmes njëri-tjetrit.
Shpesh dialogu ynë i brendshëm është termometri i vetëvlerësimit tonë, masa e luftës që bëjmë kundër nesh. Sa herë e keni gjetur veten duke iu drejtuar gabimisht me fjalët si “budalla” ose “çfarë idioti”, “sa i ngathët” “Unë jam vërtet i ngathët” …
Ndonëse duken si shenja të vogla, këto fjalë të pahijshme ndaj teje janë si pika të vogla që ushqejnë dita-ditës kavanozin e përçmimit dhe rrjedhimisht të pakënaqësisë që ndiejmë ndaj vetes dhe rrjedhimisht, ndaj jetës sonë.
Çfarë mund të bëjmë për të bërë paqe me veten dhe për të gjetur gjak të ri jetësor për qëllimet tona?
Flisni me veten tuaj me mirësi, përdorni të njëjtat fjalë që do të përdorni me një mik të dashur, me të njëjtën kënaqësi dhe të njëjtën mirëseardhje… edhe ju i meritoni ato.
Ndaloni së aspiruari drejt idealeve të pamundura: Nëse kanunet tuaja të bukurisë dhe suksesit bazohen në idealet e pamundura të përsosmërisë, dështimi do të jetë i sigurt ashtu si dhe zhgënjimi juaj. Vlerësoni të gjitha cilësitë tuaja.
Mos e krahasoni veten me të tjerët, jeta juaj është unike dhe e papërsëritshme. Krahasimi me të tjerët, nëse nuk shërben për të na frymëzuar, shpesh bëhet shkak për trishtim.
Pranoni papërsosmërinë tuaj. Askush nuk është i përsosur, madje as ju nuk mund t’i kërkoni vetes të jeni të pagabueshëm, me shkëlqim dhe gjithmonë në vend. Edhe ti je njeri! Pra falni defektet tuaja, momentet e lodhjes, dështimet dhe gabimet tuaja, edhe ato janë pjesë e rrugës.
Mësoni të njihni objektivisht pikat tuaja të forta. Nëse është e vërtetë që je i papërsosur si të tjerët është gjithashtu e vërtetë që zotëron aftësi, cilësi, pasione në të cilat ia del mbanë.
