Te dua ketu.
Në pishat e errëta era shpërbëhet vetë.
Hëna digjet mbi ujërat endacakë.
Ata shkojnë në të njëjtat ditë duke ndjekur njëri-tjetrin.
Mjegulla shpaloset në figura vallëzimi.
Një pulëbardhë argjendi rrëshqet nga perëndimi i diellit.
Ndonjëherë një qiri. Yje të lartë, të lartë.
Ose kryqi i zi i një anijeje.
Vetem
Ndonjëherë herët dhe madje shpirti im është i lagur.
Deti i largët kumbon.
Ky është një port.
Te dua ketu.
Këtu të dua dhe më kot të fsheh horizontin.
Po të dua akoma mes këtyre gjërave të ftohta.
Ndonjëherë puthjet e mia shkojnë në ato varka serioze,
që kalojnë nëpër det ku nuk arrijnë.
Tashmë dukem i harruar si këto spiranca të vjetra.
Doket janë më të trishtueshme kur pasdite ankorohet.
Jeta ime e uritur padobishme është e lodhur.
Unë e dua atë që nuk kam. Ju jeni aq të largët.
Mërzia ime lufton me muzgët e ngadaltë.
Por nata vjen dhe fillon të më këndojë.
Hëna e kthen ëndrrën e saj me sahat.
Ata më shikojnë me sytë tuaj yjet më të mëdhenj.
Dhe sa të dua, pisha në erë,
ata duan të këndojnë emrin tënd me fletët e tyre të telit.
Pablo Neruda
Jeto I Lumtur
