Në fillim, gjithçka ishte perfekte.
Ajo e quante “vjehrra”, e ndihmonte me pazarin, e bënte të qeshte në tavolinë, i sillte lule.
Mendoi e lumtur: “Më në fund, djali im gjeti një grua që e do dhe më respekton.”
Pastaj, ngadalë, ato “lule” filluan të vyshken dhe kështu ndodhi edhe me mirësinë e saj.
Një ditë ai i tha të mos hynte në kuzhinë.
Një ditë tjetër, të mos fliste.
Pastaj, se s’duhej të ndërhynte në rritjen e djalit të saj.
Dhe më në fund se duhej të largohej. Se nuk kishte më hapësirë. Se ata kishin nevojë për “privatësi”.
Djali?
Asgjë, heshtje. Sytë ulur!
Dy valixhe në dorë. Të njëjtat që i kishte përdorur për t’i sjellë rroba të pastra kur ishte në universitet. Tani plot me gjërat e saj, sikur të ishte thjesht një ndërhyrëse.
Ajo u largua në heshtje.
Pa qarë.
Pa bërë skenë, por me një dhimbje që peshon më shumë se çdo valixhe: dhimbja e tradhtisë nga dikush që e do.
Nga dritarja, ajo i pa.
Buzëqeshur.
E lehtësuar.
Sikur të ishin “çliruar nga një problem”.
E njëjta grua që dikur kishte dhënë gjithçka tani dukej e pavlerë.
Por ajo që nuk e kishin kuptuar është se në ato valixhe nuk kishte vetëm rroba, kishte edhe dokumente të shtëpisë.
Sepse ajo shtëpi ishte regjistruar në emrin e saj.
Dhe disa ditë më vonë, pa thënë asnjë fjalë, ajo e shiti.
Dhe burri që e kishte nxjerrë jashtë u dëbua bashkë me gruan e tij…
Me gjithë buzëqeshjen që kishte përdorur për t’i thënë lamtumirë.
Atje, ajo kuptoi diçka: respekti nuk kërkohet.
Meritohet dhe mbrohet.
Sepse kur zemra e një nëne thyhet ajo nuk bërtet.
Ajo vepron.
Morali:
Respektoni ata që ju dhanë një strehë mbi kokë para se t’ia dorëzoni çelësat dikujt të ri.
Sepse ata që vijnë nga jashtë nuk sjellin gjithmonë dashuri.
Ndonjëherë vijnë për të pushtuar dhe për të dëbuar ata që ishin “bezdisës”.
Dhe nëse një ditë e nxjerr jashtë nënën tënde për të kënaqur dikë tjetër, shpreso që heshtja e mungesës së saj, të mos bërtasë brenda teje kur të jetë tepër vonë.
