E vetmja gjë që jeta më ka mësuar është se shumica e njerëzve e kalojnë jetën e tyre të mbyllur brenda shtëpive të tyre duke bërë gjërat që urrejnë.
Të digjesh nga dëshira dhe të heshtësh për këtë është dënimi më i madh që mund t’i sjellim vetes.
Shpesh e kam humbur veten, për të gjetur djegën që më mban çdo gjë zgjuar.
Në çdo gjë ka një insinuatë të vdekjes. Heshtja, prehja, qetësia janë të gjitha praktika.
Meqë nuk jam shqetësuar të lind, nuk shqetësohem të vdes.
Poezia ime është një lojë. Jeta ime është një lojë. Por unë nuk jam një lojë.
Kuptojeni plotësisht një ditë të vetme, në mënyrë që të mund të dashuroni çdo natë.
E di që nuk ka rrugë të drejtë, nuk ka rrugë të drejtë në këtë botë. Vetëm një labirint gjigant i kryqëzimeve të rrugëve.
Çdo hap që hedhim në tokë na sjell në një botë të re.
Për asnjë çast, Walt Whitman i moshuar aq bukur, nuk ka dështuar ta shohë mjekrën tënde plot flutura.
Vetëm misteri na lejon të jetojmë, vetëm misteri.
Në zemër të gjithë artit të madh është një melankoli thellë.
Një komb që nuk e mbështet dhe nuk inkurajon teatrin e tij – nëse jo i vdekur – po vdes; ashtu si një teatër që nuk kap me të qeshura e lot pulsin shoqëror e historik, dramën e njerëzve të tij, kolorin e mirëfilltë të peizazhit shpirtëror e natyror, nuk ka të drejtë ta quajë veten teatër; por vetëm një vend për argëtim.
Të gjithë jemi kuriozë se çfarë mund të na lëndojë.
Poema, kënga, fotografia është vetëm ujë i nxjerrë nga pusi i madh i shpirtit të njerëzve dhe duhet t’u kthehet në një filxhan bukurie që të pinë – dhe në pirje të kuptojnë veten.
Jeto I lumtur
