Jean Maurice Eugène Clément Cocteau ishte një artist vizual, regjizor, skenarist, poet, artist vizual, dizajner, dhe kritik francez.
Për lexuesit tanë kemi sjellë thëniet më të bukura të kësaj mendjeje sa të bukur aq dhe interesante.
Njeriu duhet të flasë gjithmonë mirë për veten! Fjala përhapet përreth dhe në fund askush nuk e kujton se ku filloi.
Të jetosh është një rënie horizontale.
I dua macet sepse më pëlqen shtëpia ime; dhe pak nga pak ato bëhen shpirti i saj i dukshëm.
Pasqyrat duhet të mendojnë më gjatë para se të reflektojnë.
Atë që publiku kritikon tek ju, kultivojeni. Jeni ju.
Veshjet më të bukura vishen për t’u hequr.
Bëhu vetvetja. Bota adhuron origjinalin.
Nëse një poet ka një ëndërr, nuk është të bëhet i famshëm, por të besohet.
Arti është shkencë e qartësuar.
Nuk ka gjë të tillë si dashuria; vetëm dëshmi dashurie.
Poeti nuk shpik. Ai dëgjon.
Ditën e lindjes sime, vdekja ime filloi ecjen e saj. Ajo po ecën drejt meje, pa nxituar.
Unë jam një gënjeshtër që flet gjithmonë të vërtetën.
Gjithmonë kam preferuar mitologjinë sesa historinë. Historia është e vërteta që bëhet iluzion. Mitologjia është një iluzion që bëhet realitet.
Një artist nuk mund të flasë për artin e tij më shumë se sa një bimë mund të diskutojë për hortikulturën.
Unë jam duke djegur veten dhe do ta bëj gjithmonë këtë.
Arti është një martesë e të vetëdijshmes dhe të pavetëdijshmes.
Kur shkruaj shqetësoj. Kur shfaq një film, shqetësoj. Kur ekspozoj pikturën time, shqetësoj dhe shqetësoj nëse nuk e bëj. Unë kam një aftësi për të shqetësuar.
Pak më tepër është gjithnjë mjaftueshëm për mua.
Një nga karakteristikat e ëndrrës është se asgjë nuk na befason në të. Pa keqardhje, ne pranojmë të jetojmë në të me të huajt, plotësisht të shkëputur nga zakonet dhe miqtë tanë.
Arti prodhon gjëra të shëmtuara të cilat shpesh bëhen më të bukura me kalimin e kohës. Moda, nga ana tjetër, prodhon gjëra të bukura të cilat gjithmonë bëhen të shëmtuara me kalimin e kohës.
Unë nuk po kërkoj vetëm të tolerohem. Kjo lëndon dashurinë time për dashurinë dhe lirinë.
Një poet i vërtetë nuk shqetësohet të jetë poetik. As një kopshtar çerdhesh nuk i nuhat trëndafilat e tij.
Një artist origjinal nuk mund të kopjojë. Pra atij i mbetet vetëm të kopjojë për të qenë origjinal.
Victor Hugo ishte një i çmendur që mendonte se ishte Victor Hugo.
Statujat e njerëzve të mëdhenj janë ndërtuar me gurët e hedhur mbi ta gjatë jetës së tyre.
Mungesa e sjelljes është shenjë e një heroi.
Brenda meje është një engjëll të cilin vazhdimisht e trondis.
Kam frikë vetëm nga vdekja e të tjerëve. Për mua, vdekja e vërtetë është ajo e njerëzve që dua.
Jemi në një periudhë të tillë individualizmi sa nuk flitet më për dishepuj; njërëzia flet për hajdutë.
Çfarë uniforme mund të vesh për të fshehur zemrën time të rëndë? Është shumë e rëndë. Gjithmonë do të kuptohet.
Realizmi i vërtetë konsiston në zbulimin e gjërave befasuese që rutina i mban të mbuluara dhe na pengon t’i shohim.
E gjithë muzika e mirë i ngjan diçkaje. Muzika e mirë nxit nga ngjashmëria e saj misterioze me objektet dhe ndjenjat që e motivuan atë.
Misteri ka misteret e veta, dhe ka perëndi mbi perënditë. Ne kemi tonat, ata kanë të tyren. Kjo është ajo që njihet si pafundësi.
Shikoje veten tënde gjithë jetën në një pasqyrë dhe do të shohësh Vdekjen në punë si bletët në një koshere prej qelqi.
Poezia, duke qenë vetë eleganca, nuk mund të shpresojë të arrijë shikueshmëri. Ajo këmbëngul të jetojë jetën e saj.
Unë besoj te fati: si mund ta shpjegoni ndryshe suksesin e atyre që nuk ju pëlqejnë?
Tragjedia më e keqe për një poet është të admirohet duke u keqkuptuar.
Stili është një mënyrë e thjeshtë për të thënë gjëra të ndërlikuara.
Poeti është një gënjeshtar që thotë gjithmonë të vërtetën.
Rinia mund ta pohojë veten vetëm përmes bindjes se nismat e saj i kalojnë të gjitha të tjerat dhe nuk ngjajnë me asgjë.
Është e rrezikshme të mos përputhemi me imazhin e njerëzve për ne, sepse ata nuk tërhiqen lehtësisht nga mendimet e tyre.
Pastërtia e një revolucioni mund të zgjasë dy javë. Kjo është arsyeja pse një poet, revolucionar i shpirtit, kufizohet në kthesat e mendjes.
Imitoni dhe ajo që është personale më në fund do të burojë pavarësisht teje.
Ju pranoj që, nëse do ta pranoni, si unë, se ne jemi peng i një force të panjohur që jeton brenda nesh, e cila dikton veprimet tona dhe na detyron të flasim këtë gjuhë.
Ka të vërteta që mund të thuhen vetëm pasi të kenë fituar të drejtën për t’i thënë ato.
Ne strehojmë një engjëll brenda nesh. Ne duhet të jemi kujdestarët e atij engjëlli.
Ai që preket nga një fyerje është i infektuar prej saj.
Ne i shërbejmë vetëm si model i portretit të famës sonë.
