Dhimbjet e njeriut janë si sfungjer.
Është krejt e kotë të pështysh në pëllëmbë, kur do të kridhesh në ujë.
Fjalët u përngjajnë reve: porsa dalin nga goja marrin krahë.
Karkalecat ende në fluturim, kurse ai thotë: “Do t’u shtie shumë kripë.”
Kur janë shumë njerëz në breg nuk kanë pse të frikësohen nga krokodili.
Kur të varfrin e kaplon të qeshurit, vetvetes duhet t’i thotë: shëndet.
Mëdyshje më të madhe sesa qafa e një pule s’mund të ketë: ta flakësh, ka mish; ka gëlltisësh ka kocka.
Mos e mat pemën për sa kohë është në këmbë.
Mos e përfundo me fill gjeshtre, punën e nisur me fill mëndafshi. (Mos e mbyll shëmtuar, atë që e ke nisur mbarë).
Mos ji dembel si gurët.
Mos noto në sipërfaqe; depërto në thellësi ashtu sikur palca.
Mos shpreso të shohësh vezët e krimbave të mëndafshit të shndërrohen vetë në fill mëndafshi.
Njerëzit janë si anët e një ene: formojnë një rreth të vetëm.
Njeriu është si një shishe e zezë: nuk shihet ç’ka brenda.
Pendesa nuk ecën para teje si delet; ajo të ndjek, siç bëjnë qentë.
Pilivesa gjendet në orizore, bretkosa nëpër pellgje, kërriçi në breg të lumit: secili të qëndrojnë në vend të vet.
Sikur kripa nuk hyn dot në kokrrën e plotë të kikirikut, ashtu edhe këshillat e mira nuk depërtojnë dot në kokën e njeriut kokëgdhë.
Si orizi dhe uji: bashkë në ugar, ta pandarë në tenxhere.
T’ia dalësh mbanë vetëm përgjysmë, i ngjan një tullaci me mjekërr.
