Dikur në një mbretëri, një Mbret e kishte zakon të maskohej dhe të bënte vizita, për të kontrolluar nevojat e popullit të tij.
Një ditë, ndërsa ishte jashtë me ministrin e tij, ai arriti në buzë të qytetit ku pa një burrë të shtrirë në tokë.
Mbreti pa që shumë njerëz kaluan, por askush nuk erdhi për ta ndihmuar atë njeri. Kështu, vetë Mbreti shkoi tek njeriu i shtrirë dhe u përpoq ta zgjonte, pastaj e kuptoi se njeriu kishte vdekur.
Duke parë këtë, Mbreti thirri njerëzit dhe kërkoi ndihmë, por ende askush nuk iu afrua. Njerëzit nuk mund ta njihnin Mbretin.
Më në fund Mbreti ndaloi një nga njerëzit që kalonte dhe pyeti: “U kërkova njerëzve të ndihmonin, por ende askush nuk erdhi, pse askush nuk dëshiron t’i afrohet këtij njeriu?”
Atëherë ai person u përgjigj: “Ai bën vepra të këqija dhe është mëkatar. Të gjithë këtu e dinë këtë, prandaj askush nuk dëshiron t’i afrohet atij.”
Duke parë reagimin e njerëzve, Mbreti dhe ministrat e tij morën trupin e pajetë të atij njeriu dhe e çuan në shtëpinë e tij.
Gruaja e tij filloi të qajë pasi pa trupin e pajetë të burrit të saj. Pikërisht atëherë Mbreti i tregoi asaj për qëndrimin e njerëzve ndaj atij burri.
Në këtë rast, gruaja e atij burri tha duke qarë me të madhe: “Unë mund të dëshmoj se burri im ishte një person shumë i mirë..”
Mbreti u habit shumë dhe tha: “Por njerëzit as që afroheshin të preknin trupin e tij të vdekur, duke thënë se ai ishte një njeri mëkatar”.
Gruaja e të ndjerit tha: “Unë e pres këtë nga njerëzit sepse ata gjithmonë e shihnin atë duke shkuar në vende të këqija.
E vërteta është se, burri im shkonte çdo ditë në një dyqan pijesh të rënda dhe i sillte në shtëpi dhe më pas i hidhte të gjitha në tokë, dhe thoshte se shpresonte të mund të lehtësojë barrën e mëkatit të ndonjë qenieje tjetër njerëzore.
Natën, ai shkonte shpesh në lagjen e femrave që shiten dhe u jepte çmimin e plotë të një nate dhe u kërkonte të mbyllnin derën. Në këtë mënyrë askush nuk do të mund të shkonte tek ajo të paktën atë natë. Pastaj vinte në shtëpi dhe falënderonte Zotin që sot mundi të lehtësonte të keqen e asaj gruaje dhe ndonjë të riu.
Njerëzit e shihnin atë duke frekuentuar ato vende.
I thosha burrit tim – Mbaj mend ditën kur të vdesësh, njerëzit nuk do të vijnë as të të lajnë, as nuk do të vijnë të të mbajnë mbi supe arkivolin. Askush nuk do të merrte pjesë në ritet tuaja të fundit.
Me këtë ai qeshte dhe thoshte – “Mos u shqetëso! Do të shohësh se vetë mbreti dhe njerëzit e tij më fisnikë do të japin supet e tyre dhe do të marrin pjesë në ritet e mia të fundit.”
Kur e dëgjoi këtë, Mbreti qau dhe i tha gruas së zotërisë: “Unë jam Mbreti. Nesër do ta lajmë në pallatin mbretëror dhe do t’i japim të gjitha supet tona këtij njeriu në udhëtimin e tij të fundit.
Mësimi:
Ne marrim vendime të rëndësishme duke parë ose dëgjuar gjëra nga të tjerët. Ne thjesht po humbim kohën tonë duke gjykuar të tjerët. Në vend të kësaj, koha jonë e çmuar duhet të shpenzohet duke bërë punë bamirësie ose duke ndihmuar të tjerët.
Ne nuk duhet të shqetësohemi për atë që njerëzit mund të mendojnë dhe të vazhdojmë të bëjmë vepra të mira, sepse edhe nëse askush nuk e di, Zoti e di.
