Ka njerëz për të cilët protesta kundër sistemit është pjesë e jetës.
Një prej tyre është shkrimtari Jerome D. Salinger. Autori i romanit të kultit “Catcher in the Rye” la letërsinë në kulmin e karrierës së tij dhe u vendos në një krahinë të largët, larg zhurmës së qytetit.
Nuk është për t’u habitur që libri i tij u bë një referencë për disa gjenerata të rebelëve të rinj: ai dëshmoi me shembullin e tij se mund të jetosh siç e sheh të arsyeshme, pavarësisht se shoqëria pret diçka ndryshe nga ju.
Ne kemi mbledhur disa nga thëniet e Salinger-it që ndërthurin spontanitetin me mençurinë e pjekur.
Nëse një vajzë vjen në një takim e bukur – kush do të mërzitet që është vonë? Asnjë!
Sepse një njeri ka vdekur, nuk mund të ndalosh së dashuruari atë, dreqin, – sidomos nëse ai ishte më i mirë se të gjithë të gjallët, e kupton?
Unë gjithmonë them “gëzohem që u njohëm” kur nuk jam aspak i kënaqur. Por, nëse do të jetosh me njerëz, duhet të thuash të gjitha llojet e gjërave.
Do të ishte më mirë nëse disa gjëra nuk do të ndryshonin. Do të ishte mirë që ato të vendoseshin në një vitrinë xhami dhe të mos prekeshin.
Një shenjë e papjekurisë së një personi është se ai dëshiron të vdesë fisnikërisht për një kauzë të drejtë, dhe një shenjë pjekurie është se ai dëshiron të jetojë me përulësi për një kauzë të drejtë.
Nuk është aspak e nevojshme të jesh veçanërisht i merzitshëm për ta bërë një person të ndihet melankolik – një person i mirë gjithashtu mund të prishë plotësisht gjendjen shpirtërore.
Trupi i një gruaje është një violinë, duhet të jesh një muzikant i shkëlqyer për ta bërë të tingëllojë.
Lajmi i keq është se ndonjëherë të gjitha llojet e marrëzive janë të këndshme.
Dreq paratë! Gjithmonë i mërzitur për to.
Nuk e kuptoj pse ka nevojë të dish gjithçka në botë dhe të mahnitësh të gjithë me zgjuarsinë tënde nëse nuk të sjell gëzim.
Dhe më rrëmbejnë libra të tillë, që teksa i lexon deri në fund, menjëherë mendon: do të ishte mirë që ky shkrimtar të bëhej miku yt më i mirë dhe të mund të flasësh me të në telefon sa herë të duash.
Do të vijë dita dhe do të duhet të vendosni se ku të shkoni. Dhe menjëherë duhet të shkoni atje ku keni vendosur. Menjëherë. Nuk keni të drejtë të humbisni asnjë minutë. Ju nuk mund ta bëni këtë.
Kur dielli shkëlqen, nuk është aq keq, por dielli shkëlqen vetëm kur të dojë.
Nëse do të isha Zot, nuk do të doja kurrë të më donin me dashuri sentimentale. Kjo është shumë e pabesueshme.
E urrente të quhej budalla. Të gjithë nerdët urrejnë të quhen budallenj. Unë jam paranojak përkundrazi. Unë dyshoj se njerëzit po komplotojnë për të më bërë të lumtur.
Sapo një njeri bie në dashuri, ai menjëherë bëhet budalla.
Edhe nëse një person ka të paktën një milion vjet në dispozicion, ai përsëri nuk mund t’i fshijë të gjitha fyerjet nga të gjitha muret në botë. Punë e pamundur.
Gjëja më qesharake: mjafton të thuash diçka të pakuptueshme për një person dhe ai do të bëjë si të duash.
Ka goditje të tilla të ndaluara, veçanërisht në dashuri dhe boks, – lëre më të bërtasësh, atëherë nuk mund të marrësh frymë.
Është e vështirë me njerëzit, pa ta është e padurueshme.
Kur bëni diçka shumë mirë, nëse nuk kujdeseni për veten, do filloni të mburreni. Dhe atëherë nuk mund të jetë më një gjë e mirë.
Imagjinoja sa fëmijë të vegjël po luanin në mbrëmje në një fushë të madhe në thekër. Mijëra fëmijë, dhe përreth – asnjë shpirt, asnjë i rritur i vetëm, përveç meje. Dhe unë jam duke qëndruar në buzë të një shkëmbi, mbi një greminë. Dhe detyra ime është të kap fëmijët që të mos bien në humnerë. E shihni, ata po luajnë dhe nuk shohin se ku po vrapojnë, dhe pastaj vrapoj dhe i kap që të mos humbasin. Kjo është e gjitha puna ime. Ruaj djemtë mbi kapësin në thekër. E di që kjo është e pakuptimtë, por kjo është e vetmja gjë që dua vërtet. Mendoj se jam budalla.
