Ai ndihej i dëshpëruar dhe i trishtë gjatë gjithë kohës. Ai u njoh me një mjeshtër zen afër qytetit. Një ditë vendosi të vizitojë mjeshtrin dhe të kërkojë zgjidhje.
I riu shkoi tek ai dhe i tha: “Kam kaq shumë probleme në jetë sa jam gjithmonë i trishtuar. Ju lutem më tregoni një zgjidhje… Si mund të jem i lumtur?”
Mjeshtri e dëgjoi me vëmendje, pastaj u ngrit. I riu u hutua kur e pa duke u larguar pa thënë asgjë, por ai e priti. Pas pak mjeshtri u kthye me një gotë ujë dhe një enë plot kripë.
Mjeshtri i kërkoi atij të riu të merrte një grusht kripë nga ai tas dhe ta fuste në gotë dhe më pas ta pinte atë ujë. Djali i ri u hutua, por bëri siç i udhëzoi mjeshtri.
Mjeshtri pyeti: “Si e ka shijen…?”
Djali i ri u përgjigj: “Është e tmerrshme. Gjithçka që mund të shijoja ishte kripa..”
Tani mjeshtri i kërkoi atij të riut të merrte një grusht kripë dhe ta ndiqte mjeshtrin. Ata të dy shkuan afër liqenit.
Mjeshtri tha: “Tani hidhe atë kripë në liqen…”
Djali i ri rrotulloi grushtin e tij me kripë në liqen. Pastaj ky mjeshtër i kërkoi të pinte ujë nga liqeni. I riu nuk kundëtshtoi dhe mori pak ujë dhe piu.
Tani mjeshtri pyeti: “Si e ka shijen?”
Djali i ri u përgjigj: “Ka shije të mirë…”
Mjeshtri pyeti përsëri: “A mundët të shijoni kripën në këtë ujë?”
I riu u përgjigj: “Jo…”
Mjeshtri dhe i riu u ulën pranë atij liqeni. Mjeshtri i vuri dorën në sup dhe i tha:
“Dhimbja e jetës është kripë e pastër. As më shumë, as më pak. Sasia e dhimbjes në jetë mbetet e njëjtë, por përqëndrimi i asaj sesa ne e shijojmë “dhimbjen” varet nga ena në të cilën e vendosim.
Pra, kur keni dhimbje, e vetmja gjë që mund të bëni është të zgjeroni ndjenjën, zemrën tuaj për gjërat.
Ndalo së qeni një gotë. Bëhu një liqen.”
