Zhuangzi është një tekst i lashtë kinez i cili përmban histori dhe anekdota që ilustrojnë natyrën e shkujdesur të urtësisl ideal taoist.
I emërtuar sipas autorit të tij tradicional, “Mjeshtri Zhuang”, Zhuangzi është një nga dy tekstet themelore të Taoizmit, së bashku me Tao Te Ching.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një përmbledhje të kësaj mençurie që vjen nga thellësitë e shekujve e që ka kapërcyer aq suksesshëm testin e kohës.
Në përfundit të leximit, ashtu siç tashmë është traditë, ne presim të na thoni cilën prej urtësive mëposhtë pëlqyet më së shumit.
Jeta juaj ka një kufi, por njohuria nuk ka. Nëse përdorni atë që është e kufizuar për të ndjekur atë që nuk ka kufi, do të jeni në rrezik.
Ecni me rrjedhën e gjithçkaje që mund të ndodhë dhe lëreni mendjen tuaj të lirë: Qëndroni të përqendruar duke e pranuar gjithçka që jeni duke bërë. Kjo është e gjitha.
Rrugë bëhet duke ecur mbi të.
Shpërblimet dhe ndëshkimi janë forma më e ulët e edukimit.
Njeriu i mençur e di se është më mirë të ulesh në brigjet e një përroi të largët malor sesa të jesh perandor i të gjithë botës.
Lumturia është mungesa e përpjekjes për lumturi.
Një mendjeje që është e qetë, i gjithë universi dorëzohet.
Për të qenë vërtet injorant, mjaftohuni me njohuritë tuaja.
Gjatë ëndrrave tona ne nuk e dimë se po ëndërrojmë. Ne madje mund të ëndërrojmë të interpretojmë një ëndërr. Vetëm kur të zgjohemi e dimë se ishte një ëndërr. Vetëm pas zgjimit të madh do të kuptojmë se kjo është ëndrra e madhe.
Harrojini vitet, harroni dallimet. Hidhuni në të pakufishme dhe bëjeni atë shtëpinë tuaj!
Zhurma e ujit thotë atë që unë mendoj.
Nëse keni njohuri, përdorni syrin tuaj të brendshëm, veshin tuaj të brendshëm, për të shkuar në zemër të gjërave dhe nuk keni nevojë për njohuri intelektuale.
Kur zemra ka të drejtë, “pro” dhe “kundër” harrohen.
Hajduti i vogël burgoset por hajduti i madh bëhet feudal.
Njeriu i Përsosur e përdor mendjen e tij si një pasqyrë – nuk shkon pas asgjëje, nuk mirëpret asgjë, përgjigjet por nuk rezervohet.
Ju nuk mund të diskutoni për oqeanin me një bretkosë – ajo është e kufizuar nga hapësira ku jeton. Ju nuk mund të diskutoni për akullin me një insekt veror – ai është i lidhur me një stinë të vetme.
Urtësia e madhe është bujare; mençuria e vogël është e diskutuese.
Ku është ai njeri që ka harruar fjalët që sepse kam një fjalë me të?
Burrat nderojnë atë që qëndron brenda sferës së njohurive të tyre, por nuk e kuptojnë se sa të varur janë nga ajo që qëndron përtej saj.
Kështu thuhet, për atë që e kupton gëzimin Qiellor, jeta është vepër e Parajsës; vdekja është transformimi i gjërave. Në qetësi, yin dhe yang ndajnë një Virtyt të vetëm; në lëvizje, yin dhe yang ndajnë një rrjedhë të vetme.
Të gjithë njerëzit e dinë përdorimin e të dobishmes, por askush nuk e di përdorimin e të padobishmes!
Vlerësoni atë që është në ju dhe nxirreni jashtë atë që nuk është, sepse shumë njohuri janë një mallkim.
Ndaloni përpjekjet. Atëherë do të ketë transformim.
Pikërisht kur vemja mendoi se bota kishte mbaruar, ajo u bë një flutur.
Eshtë e lehtë të harrosh të gjithë botën; është e vështirë të bësh që e gjithë bota të të harrojë.
Të mos kuptosh është e thellë; të kuptosh është e cekët. Të mos kuptosh do të thotë të jesh brenda; të kuptosh do të thotë të jesh jashtë.
Mos e përdorni jetën për t’i dhënë jetë vdekjes. Mos e përdorni vdekjen për të sjellë vdekjen në jetë.
Përfundimi i mirë kërkon shumë kohë; një përfundim i keq nuk mund të ndryshohet më vonë.
Për më tepër, kam dëgjuar se ato që duan t’i lavdërojnë burrat në sytë e tyre, gjithashtu duan t’i mallkojnë ata pas shpine.
Fëmija i vogël mëson të flasë, megjithëse nuk ka mësues për të mësuar – sepse jeton me ata që dinë të flasin.
Gjërat e bashkuara nga përfitimi, kur shtypen nga fatkeqësia dhe rreziku, do ta lënë njëra -tjetren mënjanë.
Të kuptuarit që qëndron në atë që nuk kupton është më e mira.
Në mes të errësirës, ai vetëm sheh agimin; në mes të tingujve, vetëm ai dëgjon harmoninë.
Njeriu që ka harruar veten mund të thuhet se ka hyrë në Parajsë.
Kur njerëzit nuk harrojnë atë që mund të harrohet, por harrojnë atë që nuk mund të harrohet – kjo mund të quhet harrim i vërtetë.
