Ku i ke krahët? Elena Bernabe
“Ku i ke krahët? Është koha t’i përdorësh.” “Nuk i kam më… I kamë prerë”. “Çfarë marrëzie… krahët janë si flokët. Nëse priten nuk zhduken. Forcohen.” “Por unë nuk i kam pasur që atëherë.” “Sepse i fshehe. Nën rroba të rënda. Provo të zhvishesh dhe do të shfaqen.” “Pas një kohe të gjatë thua se janë akoma atje poshtë? “Sigurisht. Ata janë pjesë e jotja. Nuk mund të jetoni pa to. Mund t’i fshehni, por nuk mund t’i eliminoni.” “Nëse i zhvesh të gjitha shtresat, nuk do ta njoh më veten”. “Ashtu duhet të jesh. Pa asnjë identifikim. Është e vetmja mënyrë për të qenë në gjendje të fluturosh.” “Kam frikë të humbas …” “Kjo do të ndodhë. Është e vetmja mënyrë për të gjetur veten. Dhe për të filluar të përdorësh krahët e tu të fuqishëm.” “Pastaj filloj të zhvishem. Por ekziston rreziku që ju të ikni nëse më shihni të zhveshur”. “I dua krahët e tu, jo rrobat e tua”. “A do ta duash edhe fluturimin tim nëse më largon prej teje?”
“Mbi të gjitha. Ne kemi lindur për të hapur krahët, jo për të qëndruar palëvizur. Fluturoni! Kudo që do t’ju çojë zemra juaj. Dhe nëse edhe unë mund të bëj fluturimin tim, ndoshta do ta gjejmë veten atje, në mbretërinë e lirisë. Atëherë do të jetë një takim, i shenjtë, jo i formuar nga kontrata dhe zinxhirë. “Por nga prekjet e çmuara të shpirtit.” Elena Bernabe
Jeto I Lumtur
