Miqësia ka të bëjë me sigurinë.
Ju duhet të jeni në gjendje të shkoni te një mik i vërtetë për çdo gjë pa ndjerë turp.
Ndërsa rritemi, jeta duket se bëhet më e rrëmujshme. Martesa bëhet e vështirë, prindërimi ndihet dërrmues, vetë prindërit tanë plaken dhe sëmuren, karriera ndërlikohet dhe gjithçka ndihet e rëndë.
Ne bëjmë gabime. Ne rritemi. Ne bëjmë më shumë gabime.
Pra, është jetike që ne mund të shkojmë te miqtë tanë të vërtetë për të gjitha këto dhe më shumë.
Sepse jeta nuk është lineare. Është më shumë një zig-zag. Dhe kur jeta zhytet (sepse do), ne kemi nevojë për dikë që e ndjejmë si një rrjetë e butë sigurie. Dikush që nuk na hedhë pas shpine.
Në kohë pikëllimi, ose kur thjesht po humbasim mendjen, duhet të jemi në gjendje të shkojmë te një mik për të qarë me të. Një mik që do t’ju lejojë të jeni rrëmujë në divanin e tyre – pa bërë pyetje.
Sigurisht, ky mik nuk do t’i ketë të gjitha përgjigjet. Por gjithsesi kjo nuk është ajo që na duhet. Ne kemi nevojë vetëm për një vesh dëgjues, jo gjykues. Dikush që do të jetë me ju gjatë gjithë kësaj kohe.
E shihni, kur je i mbrojtur me një mik të vërtetë, ndjenë se të është dhënë një dhuratë e madhe!
Sepse ju e dini që fjalët tuaja janë të sigurta në krahët e tyre.
Dhe ju mund të shëroheni.
