Miku im
Miku im, unë nuk jam ç’dukem. Dukja është veçse rrobë që vesh, – një rrobë e thurrur me kujdes që të më mbrojë nga pyetjet e tua dhe ty nga braktisja ime.
“Unë” në mua, miku im, strehohet në shtëpinë e heshtjes, dhe atje do të qëndrojë përgjithmonë, i padallueshëm, i paafrueshëm.
Unë nuk dua të bëj të besosh në çfarë ata si më zësh besë në çfarë bëj, se fjalët e mia s’janë veçse mendimet e tua të zëshme dhe bëmat e mia shpresat e tua në veprim.
Kur ti më thua “po fryn erë e lindjes”, unë them “ëhë, erë e lindjes po fryn”; se unë nuk dua që ti ta dish se mendja ime nuk rreh në erën por në detin.
Ti nuk m’i kupton mendimet detare, e, si nuk dua të ti bëj të kuptueshme. Unë në det dua të jem vetëm.
Kur është ditë me ty, miku im, është natë me mua; e megjithatë atje unë flas për dallgën e mesditës që vallëzon mbi kodrën dhe hijen e purpur që vidhet udhës këtu luginës; që ti të mos e dëgjosh këngën e territ tim si ti shoh flatrat e mia të rrahin kundër yjeve; unë kënaqem që ti as mos i shoh si dëgjosh. Unë me natën dua të jem vetëm.
Kur ti ngjitesh në Parajsën tënde unë zbres në Ferrin tim, – dhe atëhere kur ti më quan përtej humnerës të paurë “bashkëudhëtari im, shoku im,” unë ta kthej ty “shoku im, bashkëudhëunëtari im,” tim. Flaka do të djegë shikimin dhe tymi do të mbushë flagrat. Dhe unë e dua Ferrin tim aq pak të le ty ta vizitosh. Unë në Ferr dua të jem vetëm.
Ti dashuron të Vërtetën, të Bukurën dhe Drejtësinë; dhe unë për tënd them se është mirë dhe të dashurosh këtë gjë. Por në zemrën time unë qesh me dashurinë tënde. Megjithatë unë nuk dua të ma shohësh të qeshurën. Unë dua të qesh vetëm.
Miku im, ti je i mirë, i kujdesshëm dhe i ditur; cuq, ti je i gri – dhe unë, gjithashtu, flas me ty me ditur dhe përkujdesje. Megjithatë unë jam i çmendur. Por unë e maskoj çmendurinë time. Unë dua të jem i çmendur vetëm.
Miku im, ti nuk je miku im, por si të bëj ta kuptosh? Rruga ime nuk është rruga jote, por ne ecim tok, dorë për dore …
“Unë” në mua, miku im, strehohet në shtëpinë e heshtjes, dhe atje do të qëndrojë përgjithmonë, i padallueshëm, i paafrueshëm.
Unë nuk dua të bëj të besosh në çfarë ata si më zësh besë në çfarë bëj, se fjalët e mia s’janë veçse mendimet e tua të zëshme dhe bëmat e mia shpresat e tua në veprim.
Kur ti më thua “po fryn erë e lindjes”, unë them “ëhë, erë e lindjes po fryn”; se unë nuk dua që ti ta dish se mendja ime nuk rreh në erën por në detin.
Ti nuk m’i kupton mendimet detare, e, si nuk dua të ti bëj të kuptueshme. Unë në det dua të jem vetëm.
Kur është ditë me ty, miku im, është natë me mua; e megjithatë atje unë flas për dallgën e mesditës që vallëzon mbi kodrën dhe hijen e purpur që vidhet udhës këtu luginës; që ti të mos e dëgjosh këngën e territ tim si ti shoh flatrat e mia të rrahin kundër yjeve; unë kënaqem që ti as mos i shoh si dëgjosh. Unë me natën dua të jem vetëm.
Kur ti ngjitesh në Parajsën tënde unë zbres në Ferrin tim, – dhe atëhere kur ti më quan përtej humnerës të paurë “bashkëudhëtari im, shoku im,” unë ta kthej ty “shoku im, bashkëudhëunëtari im,” tim. Flaka do të djegë shikimin dhe tymi do të mbushë flagrat. Dhe unë e dua Ferrin tim aq pak të le ty ta vizitosh. Unë në Ferr dua të jem vetëm.
Ti dashuron të Vërtetën, të Bukurën dhe Drejtësinë; dhe unë për tënd them se është mirë dhe të dashurosh këtë gjë. Por në zemrën time unë qesh me dashurinë tënde. Megjithatë unë nuk dua të ma shohësh të qeshurën. Unë dua të qesh vetëm.
Miku im, ti je i mirë, i kujdesshëm dhe i ditur; cuq, ti je i gri – dhe unë, gjithashtu, flas me ty me ditur dhe përkujdesje. Megjithatë unë jam i çmendur. Por unë e maskoj çmendurinë time. Unë dua të jem i çmendur vetëm.
Miku im, ti nuk je miku im, por si të bëj ta kuptosh? Rruga ime nuk është rruga jote, por ne ecim tok, dorë për dore …
Kahlil Gibran
Jeto I Lumtur.al
