Nuk kam më forcë të të dua.
Për t’ju mbajtur pranë.
Të të them që je “i imi”.
Dhe pastaj mendoj për ty
edhe nëse dhemb
në ato mbrëmje ku zemra
nuk jep dorëheqjen.
Në ato mbrëmje ku zemra
vetëm
ai nuk mund të dorëzohet.
Është e vertetë
ka dashuri të pafundme
se koha nuk i ndalon
distanca
frikë.
Kjo nuk i pengon ata nga jeta.
Por dashuria është ndarje
është të prekësh
është të kafshosh dhe ta bësh mishin të bërtasë
të pasionit dhe dritës.
Është pikërisht kështu.
Kështu që?
Dhe pastaj ka dashuri
se nuk munden më.
Që jetojnë në heshtje
dhe që nuk mund ta shpjegoni.
Dashuritë që kanë dhënë gjithçka
por pavarësisht kësaj
nuk janë ndalur
një çast i vetëm për të shkëlqyer.
Mos i quani dashuri të përfunduara
dashuritë e sëmura
apo dashuri me gjysmë zemre.
Nuk e meritojnë.
Ato nuk janë të tilla.
Thirrni ata me emrin e tyre.
Shumë shpesh janë ato
dashuritë që nuk shihen
që mbajnë brenda, të fshehur,
përjetësinë.
Andrew Faber. Jeto I Lumtur.al
