Një ditë do t’i marrësh në gji
Gjethët e rëna të stinëve të tua
Dhe do të kërkosh kot vetën
Shtigjeve të harruara të një moshe
E nuk do të kesh më as flokë ere
As shikim ylberi ta matësh fillin
Dhe fundin e mashtrimit tënd të shkurtër
Një dit do t’i shpalosh vjetët tua
Si pajën e nusës së vdekur
E do të numrosh fluturat e shkruara
T’agsholeve t’prenduara
E s’do të kesh ma as zjarr në buzë
As lot në sy të qeshën ngohtë
Të qajsh rrejshëm dhe ti manihtësh
djelmoshat
Një dit do t’i hash buzët e tua
Gjurmët e tua do t’i pështysh
Dhe secilin muzg do ta pagëzosh
Me nga një pendim që dhemb
E s’do të kesh më as sy deti
As hap të hedhur sorkadheje
Të shohësh si t’përqeshin gongjet
Dhe të ikesh prej hijës sate
—–Nga Azem Shkreli
Jeto I Lumtur
